پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همانطور که می‌دانید محمد بن عبدالوهاب و ابن تیمیه از جمله کسانی بودند که فتوا به شرک بودن توسل و شفاعت را قائل بودند، چنانچه محمد بن عبدالوهاب در کتاب العقیده خود قائل است که هرکس شفاعت را از غیر خدا درخواست کند، مشرک است و خونش حلال می‌شود. او این‌چنین می‌گوید: «وأن قصدهم الملائكة والأنبياء والأولياء يريدون شفاعتهم والتقرب إلى الله تعالى بهم هو الذي أحل دماءهم وأموالهم.[۱] همانا قصد آنان که شفاعت انبیاء و اولیاء و ملائک را دارند و به واسطه این‌ها می‌خواهند به خدا تقرب کنند، این عمل اموال و خونشان را مباح می‌کند».
اما ابن کثیر دمشقی سلفی که یکی از شاگردان ابن تیمیه بود، در کتاب خود وقتی به این آیه «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحيماً[نساء/64] و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‏‌كردند (و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌‏گذاردند)، به نزد تو مى‏‌آمدند؛ و از خدا طلب آمرزش مى‏‌كردند؛ و پيامبر هم براى آنها استغفار مى‏‌كرد؛ خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‏‌يافتند» می‌رسد، اقرار می‌کند که توسل امری مشروع است. ابن کثیر در ذیل این آیه چنین می‌گوید: «خداوند فرموده است: «اگر آن‌ها که به خود ظلم کرده‌اند» خداوند در این سرکشان و گناهکاران را راهنمایی کرده است که اگر خطا و گناهی از آن‌ها سر زد، نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بیایند، در کنار آن حضرت از خداوند طلب استغفار کنند و از پیامبر نیز بخواهند که او را ببخشد. اگر آن‌ها این کار را انجام دادند، خداوند توبه آن‌ها را می‌پذیرد، به آن‌ها رحم می‌کند و آن‌ها را می‌بخشد؛ به همین خاطر خداوند فرموده است که در این صورت «خداوند را توبه پذیر و مهربان خواهند یافت».
جماعتی از علما از جمله ابو منصور صباغ در کتاب شامل خود حکایت مشهوری را از عتبی نقل کرده است که من در کنار قبول رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نشسته بودم که یک اعرابی آمد و گفت: سلام بر تو ای رسول خدا ! از خداوند شنیده‌ام که فرمود: «و اگر آنها هنگامى که به خود ستم کردند، پیش تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش مى‌خواستند و پیامبر [نیز] براى آنان طلب آمرزش مى‌کرد، قطعا خدا را توبه‌پذیر و مهربان مى‌یافتند» و من پیش تو آمده‌ام و از گناهانم طلب بخشش می‌کنم، تو را شفیع خودم پیش خدا قرار داده‌ام. سپس این شعر را خواند: «ای بهترین کسی که استخوان‌هایش در زمین هموار دفن گشته و از بوی خوش آن دشت و دمن خوشبو شده است. جانم فدای قبری که تو در آن آرمیده‌ای، که عفاف جود و کرم در آن است.» سپس اعرابی بازگشت. در این لحظه خواب بر چشمان من غلبه کرد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) را در خواب دیدم که فرمود: «ای عتبی ! خودت را به اعرابی برسان و بگو که خداوند گناه تو را بخشید».[2] حال باید از علمای وهابی سوال کرد که آیا ابن کثیر سلفی همچون شیعیان کافر و مشرک است؟

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن عبد الوهاب، مؤلفات محمد بن عبد الوهاب في العقيدة، ج ۱، ص ۱۵۴. دار النشر: جامعة الإمام محمد بن سعود، الرياض.
[2]. برای مشاهده عکس کلیک کنید.