پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ این بحث را می‌توان عصاره و خلاصه همه مباحثی دانست که علی یعقوبی ارائه می‌کند و هدف از طرح اين مباحث را نيز آشنا شدن با صحنه‌های آخرالزمان می‌داند: «در زمانی اين جلسات را شروع می‌كنيم كه جبهه باطل سال‌هاست در حال تبيين و برنامه‌ريزی برای وقايع آخرالزمان و حتی از آن فراتر در حال انجام برنامه‌ها در قبال آخرالزمان است... در چنين زمانی بجاست كه به خدا توكل كنيم و به ميدان بيايم. به عنوان يك سرباز كوچك از سربازان لشكر حق و از منظر خودمان وقايع آخرالزمان را تبيين كنيم... ما بايد صحنه‌ها را تبيين كنيم و برنامه‌های مد نظر خداوند متعال را برای صحنه‌های آخرالزمان معرفی كنيم. سپس همراه و پشت سر بزرگانی دينمان و تحت اشراف و فرماندهی رهبر معظم انقلابمان (ايده الله تعالی) وارد اين صحنه‌ها شويم».[1]

وی در پاسخ به سؤالی به عنوان چرا ظهور، هدف اصلی ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) را تحقق كامل مقوله‌ای به نام ملك می‌داند او بر این باور است که فلسفه ظهور امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشريف) تحقق ملک کبیر و تحقق ملک الهی در زمان ظهور خواهد بود. «مقوله ملک مقوله مهمی است... ملك همه چيز را دارد تحت تأثير قرار می‌دهد، لذا باید خودمان را با مقوله‌ای به نام ملک تطبیق دهیم. ملك برنامه دارد. برنامه ملك مراحل دارد. ما بايد بدانيم كه الآن در چه مرحله‌ای از برنامه ملک هستيم. طرح سؤال؛ چرا ظهور به این موضوع ارتباط دارد، به این‌که ما در کدام ملک خداوندی قرار داریم.»[2]

آقای یعقوبی بر این باور است که امامت نمی‌تواند به عمق عالم از جمله عالم ماده وارد شود، مگر در ضمن حُکم و مُلک؛ از همین‌رو او فلسفه ظهور امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشريف) را تحقق ملک عظیم در دنیا می‌داند. وی در جلسه سوم از جلسات «به سوی ظهور»، در پاسخ به سؤالی مبنی بر این‌که در عالم چه خواهد شد، می‌گوید: پاسخ یک عبارت است، به سوی ملک کبیر. [3]

وی تحقق ملک کبیر را در قیامت می‌داند و زمان ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) را زمانه تحقق ملک عظیم می‌داند: «در راستای مُلک کبیر به ملک عظیم نگاه می‌کنیم. ملک کبیر آن میزان از مُلک است که در نشئات بعد ظاهر می‌شود و ملک عظیم آن میزان از مُلک است که بعد ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) ظاهر می‌شود... به ماجرای ملک عظیم از منظر ملک کبیر نگاه کنیم. قرار از ماجرای بزرگی به نام ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) واقع شود به کسی‌که در رأس این ماجرا قرار می‌گیرد، مَلِک گفته می‌شود.» [4]

نکته‌ای که دربارۀ ملک عظیم و مَلِک خواندن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) وجود دارد این است‌که آقای یعقوبی معتقد است که امامت تنها در قالب ملک به دنیا وارد می‌شود، از همین‌رو امام زمان در ظهور، ملک خوانده می‌شود. از سوی دیگر وی بر این باور است که تا هنگام ظهور و اداره شدن دنیا با قوانین برزخی مُلک پا به عرصه دنیا نخواهد گذاشت. معنا این سخن این است که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) اصلا در دنیا امام نیست و فقط در عوالم بالاتر امام است، زیرا قبل ظهور، امامت به دنیا نمی‌آید و پس از ظهور نیز عنوان مَلِک بر آن حضرت صدق می‌کند، پس هیچ وقت در دنیا امام نخواهد بود و این اشکال دربارۀ دیگر امامان نیز صدق می‌کند، زیرا اگر بپذیریم امامت در دنیا نمی‌آید، آن‌ها هم در دنیا امام نخواهند بود و از آن‌جا که ظهوری برای آن‌ها در نظر گرفته نشده است، مصداق عنوان مَلِک هم نخواهند بود، مگر این‌که رجعت و حاکمیت هر یک از آن‌ها را در زمان رجعت بپذیریم. امام ندانستن آن‌ها در دنیا و پس از ظهور با روایاتی که آن‌ها را به طور مطلق، امام معرفی می‌کند، منافات دارد. اگر بپذیریم کاربرد واژۀ امام برای آن‌ها قبل از ظهور صحیح است، ناگزیر باید بپذیریم این کاربرد محدود است و تا هنگام ظهور صحیح است، در حالی که در روایات مذکور چنین قیدی نیامده است.

وی برای اثبات اين گفته خود كه قوانين دنيا در عصر ظهور تغيير خواهد كرد، چنين استدلال می‌كند: «ماجرايی كه در قسمت اين‎ها «فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ [البقرة/115] پس به هر جای که رو کنيد، همان جا رو به خداست.» توضيح داده می‌شود يک ماجرای عجيبی است. اين فرمول، فرمول عادی نيست. اين قانون رايج در زمان ظهور، قانون مادی نيست اين قانون از قوانينی است كه شايد شما بتوانيد آن را در بعضی اوقات در برزخ پيدا كنيد... اين قانون از قوانين برزخی است... عجيب است، قانون دنيا عوض می‌شود، يعنی يكی از قوانين دنيا عوض شده است و در ارتباط با قوانين دنيا اين‌گونه نيست كه فقط يك قانون عوض شود و بقيه قوانين سر جای خود باقی بماند بلكه در «فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ» قوانين فيزيك به هم مي‌ريزد حتی قوانين رياضی به هم می‌ريزد و اگر اين دو موضوع به هم بريزد قوانين بسياری از علوم به هم می‌ريزد به چه دليل اين اتقاق می‌افتد؟ عرض می‌كنم  ببينيد! امام چند نفر است؟ اگر امام يك نفر است چرا هر كسی به هر سمتی نگاه كند دارد امام را با چشم عادی می‌بيند؟ خود اين قسمت  جای تعجب دارد... به هر سمت كه نگاه كنی در آن‌جا امام زمان را می‌يابی يعنی به هر سمت كه نگاه كنی وجه الله در آن‌جا قرار داده شده است اگر بر طبق آيه «فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ»، وجه الله در همه‌جا باشد، اين يعنی جاری شدن يک قانون برزخی در دنيا. يعنی ظاهر شدن اشياء با وجه برزخی‌شان در دنيا و در نهايت معنای آن اين می‌شود كه خداوند عليم قوانين برزخی و به تبع آن اشياء برزخی را در دنيا جاری می‌كند و وقوع اين ماجرا يعنی جريان قوانين برزخی به دنيا و به تبع آن، جريان اشياء و جزئيات برزخی در دنيا.» [5]

منظور آقای يعقوبی از سخنان فوق اين است كه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) بر طبق بعضی احاديث وجه الله است و آيه مباركه «فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ» می‌فرمايد: «وجه خدا همه‌جا حضور دارد». بنابراين در عصر ظهور شما به هر سمت كه نگاه كنيد امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) را آن‌جا خواهيد ديد و اين امر، يعنی این‌كه قانون عادی «حضور يك شخص فقط در يك جا» تغيير می‌كند و تغيير اين قانون مستلزم تغيير همه قوانين حاكم بر دنيا می‌باشد. و برای بطلان اين سخنان كافی است بدانيم كه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشريف) و ساير امامان شيعه (علیهم السلام)، به اين خاطر كه هرگز نمی‌ميرند به عنوان وجه الله خوانده شده‌اند. يعنی همان‌گونه كه وجه الله بر مفاد آيه «كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ [القصص/88] همه چيز جز فانى شونده است جز وجه او.»، مرگ (هلاك) ندارد امامان شيعه نيز مرگ يا هلاك نخواهند داشت. و از آن‌جا كه چنين چيزی ممكن نمی‌باشد يعنی مرگ برای همه انسان‌ها وجود دارد، خود امامان درصدد توضيح اين مطلب برآمده و وجه‌الله را در آيه به معناي دين خدا گرفته‌اند. زيرا خداوند بالاتر از آن است كه وجهی داشته باشد. [6] به عبارت ديگر امامان شيعه به دليل اين‌كه سرچشمه دين خدا بوده و دين خدا نابودی ندارد، آن‌ها نیز فنا نخواهند داشت و تشبيه امام معصوم به وجه الله، نیز در مسئله عدم هلاك، (مرگ) به اين معنا نیست كه هر صفتی كه برای وجه الله ذكر گرديد برای امام هم صادق می‌باشد. در غير اين‌صورت آياتی كه منظور از وجه الله در آنها قصد قربت به خدا می‌باشد بايد امام زمان را نيز در بر ‌بگيرد. بدين معنا كه دادن زكات كه در اين آيات آمده است بايد به قصد قربت به امام زمان هم باشد. و چنين چيزی قطعاً شرك است. [7]

پی‌نوشت:

[1]. سلسله جزوات به سوی ظهور، جلسه 1، ص 1.
[2]. همان، جلسه 2، ص 2.
[3]. همان، جلسه 3، ص 2 - 3.
[4]. سلسله جزوات نظام عالم، جلسه 68، ص 1 – 2.
[5]. سلسله جزوات به سوی ظهور، جلسه 13، ص 2.
[6]. بحار الانوار، محمد باقر مجلسی، چاپ دوم، بیروت، مؤسسه الرفاء، 1403 ه.ق، ج 24، ص 193، ح 13.
[7]. به سوی انحراف، حسین حجامی، پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی، ص 117.