شعر زیر معروف و گویای رفتار اعراب با ایرانیان آن زمان است: ایــمـت بـوات کـذ پـیـکی آیـذاچ هـنـدوکـان کـذمـت هـانی شـه و هـرام اچ دو تـک کیــان کذ پیل هست هزار اپر سرآن سرهست پیل پان کذا راسـتـک درفـش دارد پوا دوینی هو سروان پـیش لـشـکـر بـرنــــد پـوسـپـاه ســر داران مـرتـی بـُسیل اپـایت کـردن زیـرک تــرگمان کـــــذ شـوت بـرگـویـت پـو هــــنــدوکـان کـذا مـاخ چـی دیـت اچ دشـت­ی تـاژیـکـــان ایـرایـوگ گـروه دیــن و زار کــــرد و بـرفـت شـاهـان شـاهـیـه امـــاه اچ هــــیری اویشان چیگون شیدا دین دارند چیگون سگ خورند نان بـرگرفتـــند پـاتخـشا پیدی اج هوسروان… اِلَخْ ترجمه شعر: چـنیـن بـاد کــه پـیـکی آیـد از هـنـدوســتـــان کــه آمـد آن شـــاه بـهـرام از دوره کــیــــــــان کجا پیل هست هزار و بر مَسِرِ هر پیل هست پیل بان کـجـا آراسـتــه درفـــش دارد بـــه آئین خسـروان پـیــشاپیـش لشــــــکر برند به همراه سپهسالاران مـردی گـسیـل بــاید کــــردن زیــرک و ترجمان کــه رفـــــتـــه و بــگـــوید به مردم هنـدوستان کــــه مـا چـه دیـدیـم از دســـت تــــازیـــــان