ادامه از کامنت پیشین: دقت کنیم که جامعه ابتدایی آریایی، از آغاز به صورت طبقاتی بود. لیکن ابتداء تنها یک گروه متمایز داشت و آن هم روحانیون دینی بودند. سایر مردم نیز به عنوان مردان و زنان معمولی نامیده می­‌شدند. [مری بویس، زرتشتیان باورها و آداب دینی آنها، ترجمه ع. بهرامی، انتشارات ققنوس، تهران، ویراست دوم، ۱۳۹۱، ص ۱۸ و ۲۴]. بعدها طبقاتی نیز افزوده شد. در این که جامعه آریایی از ابتدا، طبقاتی بود، تردیدی نیست [رومن گیرشمن، ایران از آغاز تا اسلام، ترجمه محمد معین، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران ۱۳۷۲، ص ۸۱ ؛ رقیه بهزادی، آریاها و ناآریاها در چشم انداز کهن تاریخ ایران، انتشارات طهوری، تهران ۱۳۸۲، ص ۵۷]. در متون کهن حماسی و اسطوره‌ای نیز این طبقات به رسمیت شناخته شده‌ است. حتی تشکیل این نظام اجتماعی به عصر جمشید (نیاکان آریاییان) نسبت داده می‌شود [ابراهیم پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، انتشارات اساطیر، تهران ۱۳۷۷، ص ۴۲۵]. در چنین وضعیتی که بسترهای اجتماعی، بر پایۀ تبعیض طبقاتی است، وقتی گاتها از طبقات اجتماعی نام می‌برد، به معنی تأیید همان نظام طبقاتی است. این طبقات، وجود داشتند. گاتها نه تنها مبارزه ای با آن نکرد، بلکه آن را تأیید کرد. حتی معتقدند که در ابتدا برای هر طبقه ای، یک آتش مقدس جداگانه از آسمان نازل شد.