در دوران هخامنشی، بانک‌‌ها (مؤسسات مالی) باعث فقیر شدن مردم شدند. وام‌های بی‌بهره، مخصوص نورچشمی‌ها و آشنایان بود. (والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 474).