پاسخ اوّل: شیعه معاویه را فردی ظالم می‌داند، که در حقّ اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) خصوصاً حضرت علی (علیه السلام) ظلم کرده است، و این مطلبی است که بسیاری از بزرگان اهل سنّت نیز، به آن تصریح کرده‌اند.
مرغینانی حنفی در کتاب «الهدایة»، باب پذیرش پست قضاوت از سوی حاکم ظالم، هنگامی‌که می‌خواهد دلیلی بر آن اقامه کند، می‌گوید: «زیرا برخی صحابه از طرف معاویه، پست قضاوت را پذیرفتند و معاویه در زمان خلافت حضرت علی (علیه السلام)، ظالم به حقّ او بود. و نیز پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: ای عمار! تو را گروه ظالم خواهند کشت، که مقصود پیامبر، گروه معاویه بوده است.»[1]
دوم: امام حسن (علیه السلام) با معاویه صلح نکرد، تا حکومت را به او بسپارد؛ بلکه به جهت آن‌که او یار و یاوری نداشت، و غالب مردم به او خیانت کردند، مجبور به پذیرش صلح شد. خصوصاً آن‌که از شیطنت طرف مقابل آگاه بود و می‌دانست در صورت تن ندادن به صلح، خودش را در معرض خطر قرار داده، بدون آن‌که نفعی عاید اسلام و مسلمین شود، معاویه به اهدافش خواهد رسید.[2]

پی‌نوشت:

[1]. الهدایة، مرغینانی، کتاب القضاء، باب تولی قضاء از جانب شخص ظالم.
[2]. برای مطالعه‌ی بیشتر به سیره پیشوایان از مهدی پیشوایی رجوع کنید.