مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسن مجتبی (ع) کثیرالطلاق بوده با بیان این مطلب قصد در مذمت حضرت دارند. با بررسی در منابع روایی و تاریخی اهل سنت مشخص می شود، بیان چنین ادعایی 100 سال بعد از شهادت امام (ع) صورت گرفته و اگر این مطلب رخ داده بود، قطعاً دشمنان برای تمسخر و اعتراض به حضرت از آن استفاده می کردند.

مناقب و فضایل بی شمار امام مجتبی (ع) بارها در منابع معتبر فریقین بیان شده است. در منابع معتبر اهل سنت میزان و معیار خشنودی خداوند از بندگانش، به رضایت و خشنودی امام حسن مجتبی (ع) مشروط شده است. ورع، کرامت و بخشش‌ های مکرر حضرت در زمان حیات طیبه‌ شان، سبب شده تا علمای اهل سنت به ثبت و ضبط آن بپردازند.

جنگ جمل، اولین جنگ امیرالمؤمنین با منافقین بود که به رهبری عایشه همسر پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و به قصد گرفتن خلافت رخ داد. اما عده‌ای با استناد به یک روایت ضعیف، از پشیمانی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) برای شرکت در این جنگ یاد می‌کنند. در حالیکه در منابع معتبر روایی اهل سنت، صلابت علوی و رشادت و شجاعت حسنی، ناکثین را به زانو در آورد.

مظلومیت کریم آل الله در میان اهل بیت (علیهم‌السلام) سبب شده تا علاوه بر علمای شیعه، بزرگان اهل سنت نیز به آن اقرار کنند. از میان عوامل موجود در کتاب‌های تاریخی، دو عامل بیش از بقیه، مظلومیت جان‌سوز امام مجتبی (علیه‌السلام) را بیان می‌کند. دشمن بیرونی به دلیل نبود یار و یاور، امام (علیه‌السلام) را مجبور به صلح کرد و زنی شیطان صفت از درون خانه، سبب شهادت سبط اکبر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شد.

دراویش گنابادی معتقدند که خلافت امری انتخابی است و ائمه اطهار (ع) مطابق اراده مردم عمل می‌کردند. ایشان درباره علت صلح امام حسن (ع) معتقدند که حضرت، چون احساس کردند که برای پذیرش خلافت ایشان مردم دچار اختلاف هستند و بخشی از جامعه به هر دلیلی به امامت ایشان رضایت ندارند، لذا آن امام، طی اقدامی کاملاً دموکراتیک، جوان مردانه و آزادمنشانه، حکومت را طی شرایطی به آن بخش واگذار کردند.

روایتی نقل شده که گفته شده روزی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به حسن بن علی (علیهما السلام) فرمود: «این آقا فرزندم است و امید است که به واسطه ی او صلحی بین دو طایفه ی عجم از مسلمانان شکل گیرد.» این روایت سازگاری با عقائد مکتب تشیع ندارد و این حدیث به‌خاطر ضعف در نقل و سند باطل شمرده شده است.