زرتشتیان، نوزرتشتیان، باستانگرایان و ایضاً سلطنت‌ طلبان و حتی گروهک تروریستی مجاهدین خلق (منافقین) از نماد شیر و خورشید استفاده کرده؛ آن را مقدّس، نماد هویت ملی و میراث باستانی ایران می‌ پندارند. اما واقعیت این است که نماد شیر و خورشید، یک نماد باستانی نیست. بلکه اسناد تاریخی نشان می‌دهد که برای اولین بار، تُرکان سلجوقی از این نماد استفاده کردند.

در ایران باستان، قتل های ناموسی بسیار رخ می‌داد و حتی به گفته حکیم ابوالقاسم فردوسی، این یک قانون بود که اگر کسی به کمترین بی‌میزان، مرتکب بی‌ناموسی می‌شد، با دار آویخته، تیرباران، یا حتی در چاه، زنده به گور می‌شد. کشتن زنان به اتهام اطاعت نکردن از شوهر هم امری رایج و قانونی شمرده می‌شد.

به نظر می‌ رسد کوروش همان گونه با مردم شرق فلات ایران رفتار کرد، که با مردم آسیای کوچک رفتار کرده بود. یعنی تحمیل حاکمیتِ خود به آنان، به ضرب شمشیر. کوروش هنگامی که برای فتح هندوستان روانه شد، در بلوچستان زمین‌گیر شد و تقریباً همه نیروهایش کشته شده؛ فقط با هفت نفر مجبور به عقب نشینی شد.

جالب است بدانیم که کوروش در منشور خود، یکی از اتهامات نبونید (پادشاه بابل) را این می‌داند که او دیگر مردوک را پرستش نمی‌کرد: «در دلش به ترس از مردوک –شاه خدایان- پایان [داد].» معنی این سخن، چیزی نیست جز دین اجباری. یعنی دینداری به همان دین سراسر خرافات و گوساله پرستی (مردوک پرستی) که کوروش و کاهنانِ دزد معبد مردوک به آن راضی بودند.

آستیاگ، پادشاه ماد، در اثر یک کابوس، به وزیرش (هارپاگ) فرمان داد نوه‌اش را (که نوزاد بود) به قتل برساند. اما هارپاگ دلش به حال نوزاد می‌سوزد و او را نمی‌کشد. پس از مدتی که آستیاگ فهمید وزیرش نافرمانی کرده، از روی خشم، دستور می‌دهد پسر هارپاگ را به قتل رسانده؛ آن را تکه تکه کنند. سپس از آن خوراک تهیه کنند و به خورد وزیر بدهند!

کوروش در جوانی، نامه‌ای جعل کرد و مدعی شد که آستیاگ (شاه ماد)، مرا به عنوان رئیس قبایل پارسی منصوب کرده است. این نامه جعلی و این سخن دروغ، سبب شد که او بتواند قبایل پارسی را به اطاعت و انقیاد خود درآورد. سپس دست به یک بی‌اخلاقی آشکار زد و با نبونئید پادشاه بابل (که از نژاد سامی و همتبار عرب‌ها بود) هم پیمان شد و اینگونه حکومت ایرانی ماد را سرنگون و خود به حکومت رسید.