در بیانیه ضدایرانی 13 آذر 1402 بهائیت، ادعا شده که اکثر بازداشتی‌های اخیر در ایران، زنان هستند؛ چرا حکومت، با دستگیری مادران بهائی، آنان را از فرزندانشان جدا می‌کند؟ باید پرسید که چرا تشکیلات بهائیت با اصرار به تبلیغ حداکثری و فعالیت سازمانی، آن هم سازمانی که به دنبال براندازی در ایران است، مادران بهائی را از فرزندانشان جدا و به اقشار آسیب‌پذیر بهائی صدمه می‌رساند؟

بر خلاف سیاست امروز تشکیلات بهائیت (به تبعیت از شوقی افندی) که با حرام اعلام کردن تقیه، سعی در ایجاد هیاهو و تبلیغ بهائیت به این واسطه دارد، پیامبرنمای بهائیت ادعا دارد در الواح خود، پیروانش را به تقیه مأمور کرده است. بهاءالله علّت امر به تقیه را حفظ جان پیروانش دانسته و کسانی که تقیه نمی‌کردند را با صفت غافلین نکوهیده است.

سایت رسمی بهائیان بحرین، از حمایت‌های پادشاهی این کشور از رشد برنامه‌های خود در بحرین تشکر کرد. اما آل خلیفه نمی‌داند که با میدان دادن به جاده صاف کن روابط با اسرائیل در کشور خود (که از قضا رویای رسیدن به حکومت بر جهان را دارد)، به مسیری پای خواهد نهاد، که پایانش غرق و هلاک است.

گروه مادران پارک لاله، مدعی شد در سال‌های اخیر که اعتراض بهائی‌ها بیشتر و علنی‌تر شده، شاهد افزایش دستگیری آنان هستیم؛ اما افزایش اعتراضات بهائیان به معنای زیرپا گذاشتن دستورات دینی خودشان است. به علاوه، بر اساس آمارهایی که از اخبار بهائیت نسبت به دلایل بازداشت این افراد به چشم می‌خورد، جاسوسی، فعالیت سازمانی، تبلیغ تبشیری و ... بوده است.

یکی از بارزترین شباهت‌های فرقه بهائیت و صهیونیست، نژادپرستی و تعصبات گسترده مذهبی و سازمانی است؛ اما بر خلاف حس خودبرتربینی دو شجره خبیثه صهیون و بهائیت، خدای تعالی تمامی انسان‌ها را فارغ از رنگ و نژاد و جنسیت، با یکدیگر برابر می‌داند و تنها ملاک برتری را میزان ایمان انسان‌ها معرفی می‌فرماید.

بهائیت و صهیونیست، بر خلاف ادیان الهی که پیروی از آن‌ها به وسیله باور قلبی و اقرار زبانی ممکن است، از ساختار تشکیلاتی و سازمانی بهره می‌برند. این دو جریان به وسیله راهکار مشابه، در کشورهای مختلف نفوذ کرده تا در زمان مقتضی، به ملّت‌ها حکمرانی کنند..