پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بر اساس بیانیه بهائیت که در 13 آذرماه 1402 منتشر شد، تشکیلات بهائیت ادعا دارد که حکومت ایران، اخیراً از روش‌های بی‌رحمانه و شدیدتری برای سرکوب اقلیّت بهائی در ایران استفاده کرده و هدف آن، سلب آرامش و امنیت از زندگی روزمره بهائیان است.

سیمین فهندژ، نماینده تشکیلات جهانی بهائی در سازمان ملل در ژنو، پس از بیان علّت برخورد با تعدادی از بهائیان به زعم خود، مدعی شد: «حکومت ایران چگونه می‌تواند ایجاد رعب و وحشت میان برخی از آسیب‌پذیرترین اعضای جامعه بهائی را توجیه کند؟ افرادی از جمله سالمندان، بیماران، مادران و دختران و پسرانی که به هر روش ممکن، به دلیل محرومیت از حق تحصیلات عالی و کار، از نظر اجتماعی و فرهنگی از اجتماع، کنار گذاشته شده‌اند. جدا کردن مادران جوان از فرزندانشان، در بعضی موارد بین ۵ تا ۱۰ سال، درحالی که این زنان، کاری جز خدمت به جوامع فقیر و محروم انجام نداده‌اند، چه منطقی دارد؟ اگر این آزار و اذیت‌ها، انگیزه مذهبی ندارد و هدف اصلی‌اش حذف جامعه بهائی و دور کردن بهائیان از اعتقاداتشان نیست، پس چه انگیزه و هدفی را دنبال می‌کند؟»[1]

اما در پاسخ به تشکیلات بهائیت باید گفت که به راستی، چه کسی مادران جوان بهائی را از فرزندانشان جدا می‌کند؟

در پاسخ باید گفت، بیت‌العدل و تشکیلات بهائیت، مسئول مستقیم برخورد با برخی از بهائیان، خصوصاً اقشار آسیب‌پذیر آنها است. به رغم اینکه از سال‌های اولیه انقلاب اسلامی، تشکیلات و تبلیغات بهائیت در ایران ممنوع و غیرقانونی اعلام شد،[2] بهائیت در کنار تعهد ظاهری به قانون‌پذیری، هیچ گاه به تعهدات خود پایبند نبود. بهائیت از خارج از مرزها تلاش داشت تا تبلیغ در ایران، به صورت حداکثری صورت پذیرد و تشکیلات سامان یابد، هرچند که با این قانون‌شکنی، عده‌ای فدا شوند.[3]

این در حالی است که پیشوایان بهائی، حتی اجرای احکام خود (که تشکیلات و تبلیغ جزء آن است) را منوط به تعارض نداشتن با قوانین حکومتی در کشورها ذکر کرده‌اند: «احكامی را كه حضرت بهاءالله در كتاب اقدس نازل فرموده‌اند، در صورتی كه اجرايش ممكن و مستقيماً با قوانين مدنی مملكت مغاير نباشد، بر همه ياران الهی و تشكيلات بهائی در شرق و غرب عالم، فرض و واجب است».[4]

اگر تشکیلات بهائیت دلسوز بهائیان ایران، خصوصاً اقشار آسیب‌پذیر آنان است، چرا از خارج مرزها، بهائیان ایرانی را مجبور به سازمان‌دهی تشکیلات غیرقانونی در کشور می‌کند؟

چرا باید بهائیان ایرانی، جور ناکامی‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت را به دوش بکشند و با ارتکاب خلاف قانون، بابت آن هزینه دهند؟

چرا تشکیلات بهائیت، اقشار آسیب‌پذیر بهائی در ایران را فدای اهداف سلطه‌طلبانه خود و قدرت‌گیری در ایران می‌کند که اینک علَم مظلومیت آنان را برافرازد؟

در کجای دنیا و کدام دین و قانونی، زنی به خاطر فرزند داشتن و یا سالمندانی به خاطر کهولت، از جزای جرم خود تبرئه می‌شوند؟

پی‌نوشت:
[1]. بیانیه تشکیلات بهائیت (ژنو) 13 آذر 1402، «جامعۀ جهانی بهائی جزئیات سرکوب‌های «بی‌رحمانه» در ایران را شرح می‌دهد»
[2]. ر.ک: زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، ص317-307.
[3]. خبرگزاری ایرنا، «اعضای هسته مرکزی حزب جاسوس بهاییت توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند»، کد خبر: 84841086، 10 مرداد 1401.
[4]. حسینعلی نوری، اقدس (مقدمه کتاب)، نسخه الکترونیکی، ص14.