بنابر ادعای بهائیان، عبدالبهاء برای حمایت از مردم فلسطین در دوران جنگ جهانی اول و هجوم استعمار انگلیس، از استعمار پیر پاداش گرفت و به لقب نایت هود یا شوالیه مفتخر شد. اما اگر واقعاً پیشوای بهائیت بخاطر کمک به مردم فلسطین و نه همکاری با استعمار پاداش گرفت، پس چرا امروزه تشکیلات بهائیت به او اقتدا نمی‌کند و زحمتِ کمک به مردم مظلوم غزه را به جان نمی‌خرد؟

«نازیلا قانع» گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل و عضو فرقه بهائیت، دین، اقدامات و اعمال دین‌داران و واکنش ایشان به بی‌حرمتی معاندین و منکرین و ... را به عنوان مصادیق نفرت‌پراکنی و خشونت بر مبنای دین تعریف کرد. عملکرد او به خوبی نشان می‌دهد که به عنوان یک بهائی، به دنبال تضعیف باورهای الهی و حمایت از ملحدین و دشمنان ارزش‌های وحیانی است.

بهائیان مدعی هستند که رجعت به عنوان یکی از وقایع پس از ظهور، در زمان مدعی مهدویت، علی‌محمد شیرازی اتفاق افتاده و حسینعلی نوری پیامبرنمای آنان، رجعت حضرت علی و امام حسین (ع) است؛ اما رجعت به معنای زنده شدن دوباره است و معنایی که بهائیان از رجعت ارائه می‌دهند، مساوی با تناسخ است که با رستاخیز موعود منافات دارد.

بهائیان ادعا دارند روایات مربوط به رجعت و بازگشت مردگان در زمان ظهور امام زمان (عج)، به معنای باطنی است؛ یعنی در زمان ظهور، عدالت و حدود الهی احیاء می‌شود؛ این در حالی است که آیات و روایات بسیاری با صراحت، به رجعت اشاره کرده و آن را به زنده شدن برخی مردگان معنی کرده‌اند؛ حتی اگر رجعت را به معنای باطنی بگیریم، باز هم عدالتی توسط باب تحقق نیافته است.

از روایاتی که بهائیان برای اثبات قائمیت باب استفاده می‌کنند، روایت امام صادق(ع) است: هنگام فتنه‌های آذربایجان در خانه‌ی خود بمانید و هنگام ظهور قائم در مسجدالحرام، از او حمایت کنید. باید گفت: امر به در خانه ماندن هنگام حوادث آذربایجان دلالت بر عدم رضایت اهل‌ بیت از بابیان است و حادثه‌ی آذربایجان اشاره به حوادث قبل و نه خود ظهور دارد.

بهائیان، عبارتی را به امام صادق (ع) نسبت می‌دهند که در آن، بزرگ‌ترین دشمنان امام زمان (ع)، علماء معرفی شدند. این درحالی است که این روایت، نه تنها وجود خارجی ندارد، بلکه از جهت محتوایی هم اشکالات فراوانی دارد. با نادیده گرفتن اشکالات، باز هم مخالفت علماء را نمی‌توان به مخالفت علمای شیعه، چنانکه با علی‌محمد باب مخالفت کردند، اختصاص داد.