یکی از رفتارهای ناشایست شیخ‌ احمد ‌احسائی، خلاف واقع گویی‌هایی بوده که وی نسبت به شخص فتحعلی‌شاه قاجار و محمدعلی میرزا و دیگر درباریان اظهار داشته است و آنقدر در گزافه‌گویی پا را از حد فراتر نهاده که در شأن علمای دین نيست. مرحوم نجفی در کتاب خود می‌نویسد: «تملق‌گویی شیخ از فتحعلی‌شاه و شاهزادگان قاجار، یک شیوه همیشگی بوده است».

شیخ احمد احسائی، مؤسسِ فرقۀ شیخیه، صاحبِ آثار و کتبِ متعددی است، که با مطالعۀ دقیق و دقتِ در این آثار، می‌توان به برخی از اندیشه‌های نادرست وی پی برد. مهمترین اثر شیخ، جوامع‌ الکلم است که در دو جلد چاپ شده است و حاوی پاسخ‌های شیخ، به پرسش‌ها و نیز قصائدی در رثای اباعبدالله الحسین (علیه السلام) است. بزرگترین و معروفترین اثر شیخ، شرحِ زیارت جامعۀ کبیره است که در چهار جلد چاپ شده است...

بیت العدل، تشکیلاتی است که جایگاه شارعیت را برای بهائیان پر می‌کند، ولی این شارع در برخی موارد که با پرسش‌های پیروان خود روبرو می‌شود، از روی درماندگی، مجبور به محافظه‌کاری می‌شود، یعنی از یک سو با دست پس می‌زند و از سوی دیگر با پا پیش می‌کشد که از جمله می‌توان به پیام زیر اشاره کرد. این پیام را به دقت بخوانید، سپس به نکاتی که پس از آن نوشته است، دقت فرمایید...

شیخ احمد احسائی، به دعوت میرزا عبدالوهاب قزوینی، که از علماء قزوین بود؛ به این شهر مسافرت و در مسجد جامع آن، نماز جماعت برپا می‌نماید. آنجا جمعی از علما وی را به سبب انکار ضروریات دین تکفیر می‌کنند. از جمله تکفیر کنندگان و مخالفان شیخ احمد احسائی، بزرگانی چون ملا جعفر استرآبادی، ملا آقا دربندی، سعیدالعلماء...

حسين‌علی بهاء، سركرده بهائيت و ابوالفضل گلپايگانی، يكی از مبلغان زبردست بهائيت با جستجو در آيات و روايات اسلامی، همه تلاش خود را به كار بستند تا استناداتی را در این زمينه به دست آورند که مخالفان خود را قانع سازند. سران بهاییت برای دستیابی به این هدف، دست به دامن شیوه‌های گوناگون استناد به آیات و روایات اسلامی شدند، ولی از آن جا که از راه‌های متداول به هدف نمی‌رسیدند...

آیا بودن و ماندگاری یک شیوه یا اندیشه و داشتن پیروان، دلیل بر حقانیت آن است؟ اینکه مبلغ بهائیت می‌گوید: «اگر ناحق بودیم چرا خدا اجازه ماندن به ما داد یا چرا اجازه بیان این مطالب را به ما داد؟ حال که اجازه داده، ما برحقیم»، مغالطه‌ای آشکار است. نه مرید نداشتن، دلیل بر ناحق بودن است و نه نفوذ در مردم و یاور داشتن دلیل بر حقانیت. بر این اساس بودن یا نبودن، پیرو داشتن یا نداشتن، هیچ یک نمی‌تواند دلیل بر اثبات حقانیت گروه یا فرقه ای باشد...