یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، آن است که امام حسین (ع) از سوی یاران امیرالمومنین (ع) به شهادت رسیده اند؛ آنان معتقدند که شمر بن ذی الجوشن از اصحاب امیرالمومنین (ع) بوده است؛ در حالی که در منابع معتبر اهل سنت، به جدا شدن شمر در زمان امیرالمومنین (ع) و ملحق شدن او به معاویه ملعون اذعان شده است.

شخصیت امام حسین (ع) از دو جهت دارای اهمیت فراوان است؛ اول آنکه ایشان سبط اصغر پیامبر اکرم (ص) هستند و امامت و خلافت امت اسلام در جمله «حسین منی» مختصر می‌شود و دوم آنکه تبیین و تشخیص اسلام ناب محمدی از اسلام تحریف شده اموی، در جمله «و انا من حسین» بیان می‌شود.

حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشتند. در پاسخ باید گفت، در منابع روایی اهل سنت و شیعه کلماتی از امام وجود دارد که نشان از پذیرش جنگ و عدم بیعت است.

مفتیان وهابی با بیان بدعت دانستن اطعام در مراسم عزاداری، فتوای حرمت برای آن صادر کرده اند؛ در حالی که یکی از سنت های نیکو در میان مسلمانان، اطعام در مراسم عزاداری بود. علاوه بر علمای شیعه، محدثین و مورخین اهل سنت نیز روایاتی نقل کرده‌اند که دلالت بر اهمیت این کار و این سنت حسنه دارد.

از شبهات وهابیون، چرایی عظمت خاک مطهر کربلا است؛ آنان معتقدند که خاک کربلا هیچ برتری بر دیگر زمینها ندارد و هر کسی که چنین اعتقادی داشته باشد، اعتقادی بی اساس را پذیرفته است؛ در پاسخ باید گفت، در روایات معتبر و صحیح السند اهل سنت به بوسیدن خاک مقتل امام حسین (ع) توسط رسول خدا (ص) اشاره شده است که نشان از عظمت آن خاک مطهر دارد.

مفتیان وهابی با ایجاد شبهه پیرامون شخصیت و کرامت امام حسین (ع) مدعی شده اند، اگر حضرت صاحب کرامت بود، چرا در کربلا باران نبارید و ایشان تشنه به شهادت رسیدند؟ در پاسخ باید گفت، قطعاً امام صاحب کرامت بود و در صورت دعا، حتماً اجابت می‌شد؛ اما خداوند سنت امتحان و آزمایش را برای بندگان خود قرار داده و اهل بیت (ع) نیز از آن مستثنا نیستند.