وهابیت
اتاق فکرهایی که با واسطه یا بدون واسطه تمام فرقه های انحرافی را در زمان کنونی کنترل می کنند، سرویس های جاسوسی کشورهای استعمارگر می باشد و این باعث شده است که فرقه های انحرافی با تمام تفاوت و اختلافی که در مبانی با یکدیگر دارند، در زمان های حساس، این اختلاف ها را کنار گذاشته و با یکدیگر دست دوستی داده و با یکیدیگر در مقابل نظام اسلامی ایران متحد می شوند.
دین اسلام، آخرین و کاملترین دین الهی برای نجات بشریت از گمراهی و جهل، توسط پیامبر اکرم (ص) به بشریت عرضه شد؛ روشنگری و آگاهی‌بخشی دین موجب می‌شد تا مردمان از بردگی و جهل و سلطه سلطه گران خلاصی یابند؛ همواره سلطه گران از آغاز نبوت پیامبر (ص) تا امروز با انواع ترفندها، قصد داشتند که از رشد و گسترش دین مبین اسلام جلوگیری کنند.
در بین تصوف و وهابیت از جنبه های مختنلف، جدایی وجود دارد. یکی از جنبه های اختلافی، توسل است. وهابيت به جز توسل به دعای نبي در زمان حيات و قيامت، مابقي وجوه توسل را شرک مي دانند. درصورتی که متصوفه، توسل را پذیرفته است و در این مسئله، اعتقادی همچون شیعیان دارند.
وهابی ها بر اساس مبنا و اعتقاد باطلی که دارند معتقدند، زیارت قبر مطهر امام حسین (ع) و پیاده روی اربعین، عملی باطل و خلاف دستور اسلام است. در پاسخ باید گفت پیاده روی و زیارت اربعین نمی‌تواند از مصادیق بدعت باشد؛ زیرا علمای اهل سنت در کتب معتبر خود به جواز زیارت قبر رسول خدا (ص) توسط بعضی از صحابه اذعان کرده‌اند.
یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، آن است که امام حسین (ع) از سوی یاران امیرالمومنین (ع) به شهادت رسیده اند؛ آنان معتقدند که شمر بن ذی الجوشن از اصحاب امیرالمومنین (ع) بوده است؛ در حالی که در منابع معتبر اهل سنت، به جدا شدن شمر در زمان امیرالمومنین (ع) و ملحق شدن او به معاویه ملعون اذعان شده است.
عزاداری و سوگواری بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا حال رواج داشته است و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است.
شخصیت امام حسین (ع) از دو جهت دارای اهمیت فراوان است؛ اول آنکه ایشان سبط اصغر پیامبر اکرم (ص) هستند و امامت و خلافت امت اسلام در جمله «حسین منی» مختصر می‌شود و دوم آنکه تبیین و تشخیص اسلام ناب محمدی از اسلام تحریف شده اموی، در جمله «و انا من حسین» بیان می‌شود.
با توجّه به اینکه امام حسین (ع) یزید را هرگز شایسته این جایگاه نمى دانست و خود را به حق، شایسته ترین فرد براى امر خلافت مى‌دید، با یزید بیعت نکرد و حکومت او را به رسمیّت نشناخت.
حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشتند. در پاسخ باید گفت، در منابع روایی اهل سنت و شیعه کلماتی از امام وجود دارد که نشان از پذیرش جنگ و عدم بیعت است.
حادثه جانسوز کربلا مهمترین واقعه ای است که از صدر اسلام تاکنون سبب شده تا مرز بین حق و باطل به طور کامل مشخص باشد؛ اما مفتیان وهابی ادعا کرده اند که امام حسین (ع) قصد بیعت با یزید داشته است. در پاسخ باید گفت، کلمات امام در منابع روایی فریقین نشان از عدم بیعت امام با شخصی مثل یزید دارد.
مفتیان وهابی با بیان بدعت دانستن اطعام در مراسم عزاداری، فتوای حرمت برای آن صادر کرده اند؛ در حالی که یکی از سنت های نیکو در میان مسلمانان، اطعام در مراسم عزاداری بود. علاوه بر علمای شیعه، محدثین و مورخین اهل سنت نیز روایاتی نقل کرده‌اند که دلالت بر اهمیت این کار و این سنت حسنه دارد.
از شبهات وهابیون، چرایی عظمت خاک مطهر کربلا است؛ آنان معتقدند که خاک کربلا هیچ برتری بر دیگر زمین ها ندارد و این اعتقادی بی اساس است. در پاسخ باید گفت، ائمه (ع) در روایات معتبر و صحیح السند به برتری خاک کربلا بر دیگر زمین ها اشاره کرده‌اند و در نماز که مهمترین عبادت است، بر روی این خاک سجده می کردند که نشان از عظمت این خاک دارد.
از شبهات وهابیون، چرایی عظمت خاک مطهر کربلا است؛ آنان معتقدند که خاک کربلا هیچ برتری بر دیگر زمینها ندارد و هر کسی که چنین اعتقادی داشته باشد، اعتقادی بی اساس را پذیرفته است؛ در پاسخ باید گفت، در روایات معتبر و صحیح السند اهل سنت به بوسیدن خاک مقتل امام حسین (ع) توسط رسول خدا (ص) اشاره شده است که نشان از عظمت آن خاک مطهر دارد.
مفتیان وهابی با ایجاد شبهه پیرامون حادثه جانسوز عاشورا مدعی شده اند، اگر امام حسین (ع) صاحب کرامت بود، چرا در کربلا باران نبارید و ایشان تشنه کام به شهادت رسیدند؟ در پاسخ باید گفت، قطعاً امام صاحب کرامت بود و در صورت دعا، حتماً اجابت می‌شد؛ اما خداوند سنت امتحان و آزمایش را برای بندگان خود قرار داده و اهل بیت (ع) نیز از آن مستثنا نیستند.