برقعی از بزرگان قرآن‌بسندگی، برای اثبات ادعایش دلایل مختلفی ارائه کرده است؛ ازجمله اینکه انحصار هدایت در قرآن است. وی با استناد به برخی از آیات می‌گوید: «هدایت ذکر شده در قرآن، شامل همه‌ کس می‌شود، درنتیجه تمام مردم مکلفند هدایت خود را از قرآن فراگیرند.» این در حالی است که هدایت خداوند دارای مصادیقی است که قرآن یکی از آنها و هدایت معصومان(ع) هم مصداق دیگری از آن است.

برقعی از بزرگان جریان قرآن‌ بسندگی است که با برداشت ناصحیح از آیات، قرآن را برای هدایت انسان‌ها کافی می‌داند؛ در حالی‌که آیات قرآن بر این اعتقاد، خط بطلان می‌کشد و در آیات مختلف، به اطاعت از رسول امر می‌کند؛ اطاعتی که دلالت بر لزوم پیروی مطلق از پیامبر(ص) می‌کند.

براى به دست آوردن نظر امیرالمؤمنین(ع) در مسئله خلافت، نباید تنها بر یک یا دو خطبه یا قسمتی از یک خطبه تکیه کرد؛ بلکه باید همه کلمات آن حضرت را در این موضوع، کنار هم بچینیم و نتیجه‌گیرى کنیم؛ امیرالمؤمنین بارها در نهج‌البلاغه در موارد متعددى در مسئله خلافت، تکیه بر نص فرموده‌اند.

«قرآنيون» با استناد به برخی از آيات قرآن، تلاش می‌‌کنند جايگاه پيامبر(ص) را در غير از شأن ابلاغ نپذیرند و کارکرد سنت را در تمامی حوزه‌های دينی، از اعتبار ساقط کنند؛ پاسخ این است که بر اساس آیات قرآن، یکی از شئون مهم پیامبر خدا(ص) تبیین قرآن است که به گفته برخی مفسران، این آیات بر حجیت قول رسول خدا(ص) دلالت دارد.

برقعی یکی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی است که منکر حجیت احادیث و ادعیه شیعه، از جمله زیارت جامعه کبیره است و پیرامون این فراز از زیارت جامعه کبیره «وَ مهبط الوحی» که در توصیف و معرفی ائمه (ع) آمده است می‌گوید: «این وصفی که در متن زیارت جامعه کبیره برای امام ذکر شده، فقط مختص رسول خدا(ص) بوده است و سایرین محل فرود وحی نیستند».

برقعی از بزرگان جریان قرآن بسندگی، زیارت قبور اولیاء الهی را بدعت می‌داند؛ درحالی‌که آیات مختلفی از قرآن با مضامین گوناگونی وجود دارد که می‌توان از آنها، حکم جواز زیارت قبور اولیاء الهی را به دست آورد؛ ازجمله این آیات آیه 84 سوره توبه و 21 سوره کهف است.