تناقض
دونادون از عقاید بنیادین فرقه اهل حق است که در چیستی و ماهیت آن، بزرگان فرقه اهل حق نظریه‌های متناقضی ارائه کرده‌اند که در پی آن نمی‌توان ماهیت مشخص و واحدی، نسبت به این باور در این فرقه به دست آورد.
وهابیت تکفیری به پیروی از محمد بن عبدالوهاب خارجی، ادعا دارند که شیعیان کل صحابه را سب و لعن می‌کنند، در حالی‌که خود محمد بن عبدالوهاب ابوبکر و عمر را جزء ارباب من دون الله می‌آورد وتبعیت از من دون الله را شرک می‌داند؛ از طرف دیگر، ربیع مدخلی تکفیری حب صحابه را جزء اصول دین می‌داند؛ بنابراین باید طبق بیان ربیع مدخلی، محمد بن عبدالوهاب کافر باشد.
زمانی که حسن و قبح عقلی شد، طبیعتا باید حسن و قبح را در ذات افعال جستجو کرد. این نظر از سوی ابن‌تیمیه طرد شده و او ضمن پذیرش حسن و قبح عقلی، آن را عرض می‌داند و آن‌را خارج از ذات افعال می‌داند. قطعا این نظر متناقض و از فهم نادرست نشات گرفته است.
در کتاب‌های صحیح اهل سنت روایاتی در مورد روزه روز عاشورا آمده که مضمون این روایات در غایت اضطراب است و با یکدیگر متناقضند و طبق نظر علمای اهل سنت اضطراب حدیث چه در سند باشد و چه در متن، باعث ضعف حدیث شده، چون دلیل بر عدم اتقان راوی است و بر این روایت نمی‌توان اطمینان نمود.
یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «زیارت قبر پیامبر اکرم و قبور انبیا، صالحان و عموم مسلمانان» است. ابن‌تیمیه با سخنان مبهم و دو پهلو خود درباره مسأله زیارت قبور، به تشویش اذهان عمومی مسلمانان پرداخت و جرقه فتنه‌ای را زد که شعله‌های آن تابه امروز دامن‌گیر مسلمانان می‌باشد.
زمانی که انسان بر مبانی درست و محکم عقاید خود را بنا نکند، خیلی زود گرفتار تناقضات می‌گردد. مثل آنچه که وهابیان در کتب خود به آن مبتلا شده‌اند. مثلا محمد بن عبدالوهاب در جایی می‌گوید: «ای مشرکان من معنای کلامی که شما از کتاب و سنت برای من آوردید را نمی‌فهمم». این چه مشرکی است که عقاید خود را به کتاب و سنت ارجاع می‌دهد.
با اینکه علمای سَلَف صوفیه در عداوت با اهل‌بیت(علیهم السلام) شهره بودند، ولی معاصرینِ از صوفیان با ادعای تشیع اعتبار سلسله خود را مرهون آنها می‌دانند و این خود جای بسی تامل دارد. آیا یک شیعه امیر‌المومنین می تواند دشمنان حضرت علی(علیه‌السلام) را بر حضرت مقدم کند؟ حال عقل سلیم می‌ماند که آیا قسم صوفیان معاصر را باور کند یا گفتار علمای سلفشان را...
پس بر این اساس بین رهبران فکری اهل سنت هیچ انسجام و هماهنگی، جز تضاد و کشمکش وجود ندارد. در حالی که بین رهبران فکری شیعه یعنی ائمه دوازده‌گانه، کوچک‌ترین نقطه تضاد و تزاحم فکری و عملی موجود نیست و همگی در یک مسیر واحد به رهبری جامعه پرداخته‌اند؟ شاید هم راز تناقضات مذهب اهل سنت در افکار...