مری مکسول همسر ولی امر بهائیت در مقدمه مقاله‌ای این پرسش را مطرح کرد که چرا با آنکه دوای دردهای عالم در دست ماست، استقبالی از آن نمی‌شود؟! اما در پاسخ به او باید گفت: این چطور دارویی است که حتی نتوانست دردهای آورندگانش را درمان کند؟! پس بهتر است چرایی بی‌میلی به بهائیت را بی‌عملی و سیره و سیرت دورو و نازیبای بهائیت جستجو کنید.

وقتی بر اساس قانون، فعالیت تشکیلاتی و تبلیغی بهائیت مشمول مجازات می شود، دیگر چگونه می توان محکومیت اعضای تشکیلات و مبلّغین بهائیت در ایران را به خاطر باور معرفی کرد؟!

همانطور که نماینده همدان در مجلس شورای اسلامی گفتند، فرقه ضالّه بهائیت سال هاست روی بحث کشف حجاب کار می کند. اما اشتباه ایشان آنجا بود که به عنوان یک سیاستمدارِ جمهوری اسلامی، با بهائی و جاسوس خطاب کردن بی حجاب ها، هم ناخواسته به تبلیغ بهائیت در فضای عمومی پرداختند و هم به نزدیکی مخالفان حجاب با فرقه ضالّه بهائیت کمک کردند.

فرقه ای که به زور سرنیزه استعمار هم نتوانست موفقیت چندانی در دنیا کسب کند، مدعی می شود اسلام به واسطه شمشیر و خود به واسطه گفتمان گسترش یافته است! اما اگر به راستی کلام و منطق بهائیت تا این حد نافذ است پس چرا پیشوایان بهائی حتی از مناظره پیروانشان با مخالفین آگاه بهائیت نهی کرده اند؟!

در پاسخ به اینکه آیا از ابتدای شکل گیری بهائیت، بحران های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی عامل گرایش به بهائیت و بهائی شدن افراد شده یا خیر، دو فرض قابل تصور است. اگر میان گرایش به بهائیت و بهائی شدن تفاوت قائل شویم، این عوامل شاید بتواند گرایش به بهائیت را افزایش دهد؛ اما هیچگاه نمی تواند عامل شیوع بهائیت به معنای باور قلبی به آن شود.

تشکیلات بهائیت پرونده های باز تبلیغ غیرقانونی خود برای کودکان مناطق محروم، از زمان ریاست جمهوری خاتمی را اتهامی مستمر به خود برشمرد؛ اما گذشته از شواهد و مدارک میدانی، تعالیم و طرح ریزی های سازمانی بهائیت، همگی به تبلیغ کودکان و سوءاستفاده از نقطه ضعف افراد گواهی می‌دهد!