پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دنیا طلبی و تن دادن به خواهش‌های نفسانی مسئله‌ای است که اگر انسان با آن مبارزه نکند و بر نفس خویش فائق نیاید، در هر حالی ممکن است گریبان‌گیر انسان شود. حتی در میدان جنگ و در رکاب پیامبر، آنجا که شخص باید از همه تعلقات دنیایی دست بشوید و برای تحکیم و پاسداری از دین اسلام و حفظ جان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، جان خود را در طبق اخلاص قرار دهد، شیطان به سراغ او می‌آید و در همان صحنه قتال حس دنیا دوستی را در نظرش متبلور می‌کند و او را از مسیر و هدف اصلی باز می‌دارد.

بحث را با ذکر نمونه‌ای پیش می‌بریم و آن اینکه گرفتن اسیر پیش از پیروزی کامل مسلمانان در جبهه نبرد، از جانب خداوند منع شده بود.
قرآن می‌فرماید: «مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَكُونَ لَهُ أَسْرَىٰ حَتَّىٰ يُثْخِنَ فِي الْأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَ اللَّـهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ۗ وَ اللَّـهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ»؛ «هیچ پیامبری حق ندارد اسیرانی از دشمن بگیرد، تا اینکه کاملا بر آنها پیروز شود.»[انفال/67] اما عدّه‌ای از مسلمانان، تعدادی از اسیران را بر خلاف دستور قرآن، در پیش خود نگه داشتند تا بعد از جنگ برای آزادی آنها فدیه بگیرند و مال و اموالی به دست بیاورند. خداوند با آگاهی از نیت پلید ایشان، چنین بیان می فرماید: «تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَ اللَّـهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ۗ وَ اللَّـهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ »؛ «شما کالای ناپایدار دنیا را می‌خواهید - و مایلید در برابر گرفتن مالی، اسیران را آزاد کنید- ولی خداوند سرای دیگر را برای شما می‌خواهد». این عمل، یعنی متمایل شدن به زرق و برق دنیا به حدی زشت و ناپسند است که خداوند در باره آن می‌فرماید: « لَّوْلَا كِتَابٌ مِّنَ اللَّـهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ فِيمَا أَخَذْتُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ»؛ « اگر فرمان پیشین خدا نبود، مجازات بزرگی به خاطر چیزی که از اسیران گرفتید، به شما می رسید.»[ انفال/68].

حال، جای این سوال باقی است که آیا افراد دنیا طلب و کسانی که مورد نکوهش خداوند قرار گرفته‌اند، خود می‌توانند الگویی مناسب برای رسیدن ما به خداوند باشند؟
آیا فهم چنین افرادی از دین می‌تواند برای ما حجت باشد ؟