حدیث عشره مبشره را در کتب اهل سنت نقل کرده و به پیامبر نسبت داده‌اند. اهمیتی که محتوای این حدیث دارد، اگر بخاری و مسلم، آن را صحیح می‌دانستند، باید در کتاب صحیح خود می‌آوردند.

محتوای این حدیث نیز با احادیث دیگر پیامبر متناقض است. در روایت متواتر غدیر، شیعیان به سرپرستی معنا کرده و اهل‌سنت به دوستی معنا کرده‌اند؛ اگر پیامبر مقصودشان سرپرستی بوده (که بوده)، کسی حق جنگ و درگیری با ایشان ندارد؛ اگر هم به معنی دوست بگیریم، یعنی پیامبر می‌فرماید که هر کس مرا دوست دارد باید علی را دوست داشته باشد، اگر علی را دوست نداشت، در حقیقت مرا دوست ندارد. در ادامه هم فرمودند: خدایا! هر که با علی دوستی کند، خدایا! با او دوستی کن و هر که با او دشمنی کند، خدایا با او دشمنی کن! (دشمن امیرالمؤمنین می‌شود، دشمن پیامبر و نفرین شده او)

چطور می‌شود، پیامبر از یک طرف دشمن امیرالمؤمنین را دشمن خود معرفی کند و از طرف دیگر آنان را اهل بهشت بداند؟! در حدیثی هم آمده که ای علی! غیر از منافق، بغض تو را ندارد و غیر مؤمن، تو را دوست ندارد.

و طبق حدیث عشره مبشره، امیرالمؤمنین بهشتی است و دشمنانش که منافق هستند و دشمن خدا و رسول او هستند نیز بهشتی هستند!!!