پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اگر بگوییم که صهیونیست و بهائیت دارای یک ماهیت و هر دو دشمن ادیان الهی و بشریت هستند، سخن گزافی نیست؛ چرا که با نگاهی به مشخصات این دو، به شباهت‌های عجیبی پی می‌بریم:

از بارزترین شباهت‌های فرقه بهائیت و صهیونیست، می‌توان به نژادپرستی و تعصبات گسترده مذهبی و سازمانی  این دو اشاره کرد. یهود مدعی است که ارواح یهودیان، از ارواح دیگران برتر است، زیرا ارواح یهود جزء خداوند و ارواح دیگران، شیطانی و مانند ارواح حیوانات است. آنان حتی نطفه غیریهودی را مثل نطفه بقیه حیوانات می‌دانند.[1]

بر اساس کتاب تلمود، به عنوان دومین کتاب مقدس یهودیان، صهیونیست‌ها در طول تاریخ ننگین خود، به آشوب و جنایت و کودک‌‌کشی مشغول بوده‌اند، بدون آنکه لحظه‌ای احساس شرم یا ندامت کنند.[2] جالب آن است که مشابه همین احکام نژادپرستانه و خودبرتربینی، در سخنان رهبران بهائیت به وفور یافت می‌شود که در ادامه، به چند مورد آن اشاره می‌کنیم:

پیامبرنمای بهائیت مدعی بود، هر آنکس که بهائی نشود، انسان نیست و در پیشگاه پروردگار، به صورت حیوان محشور خواهد شد: «نفوسی که از امر بدیع معرضند، از رداء اسمیه و صفتیه محروم و کل از بهائم بین یدی الله محشور و مذکور».[3] رهبر بهائیان، نه تنها غیربهائیان را انسان نمی‌دانست، بلکه هشدار داده بود که هر یک از بهائیان، مخالفینش را انسان خطاب کند، از الطاف پروردگار محروم خواهند شد: «الیوم هر نفسی بر احدی از معرضین من اعلاهم او من ادناهم ذکر انسانیت نماید، از جمیع فیوضات رحمانی محروم است تا چه رسد که بخواهد از برای آن نفوس، اثبات رتبه و مقام نماید. (امروزه هرکسی بر یکی از مخالفین من، بزرگ یا کوچکشان را انسان بنامد از عنایات پروردگار محروم می‌شود، تا چه رسد به اینکه بخواهد برای آن‌ها رتبه و مقامی قائل شود)».[4]

رهبر بهائیان مدعی بود که شیطان با مادر مخالیفنش زنا کرده است: «قُل مَن کان فِی قَلبه بُغض هذا الغُلام فقد دَخل الشیطان علی فراش اُمّه»؛[5] «بگو هر کس در قلبش دشمنی این غلام (بهاءالله) را داشته باشد، قطعاً شیطان در بستر و رختخواب مادرش رفته است». اما تفکر خودبرتربینی بهائیت، به سخنان دگرستیزانه محدود نشده و بهائیان مأمورند تا از اسلاف سفاک خود که مأموریت داشتند، تمامی مخالفینشان را نسل‌کشی کنند،[6] با افتخار یاد کنند.

آری! بر خلاف خودبرتربینی دو شجره خبیثه صهیون و بهائیت، خدای تعالی تمامی انسان‌ها را فارغ از رنگ و نژاد و جنسیت، با یکدیگر برابر می‌داند و تنها ملاک برتری را میزان ایمان انسان‌ها معرفی می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَىٰ وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا ۚ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ»؛[7] «ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‌ها و قبیله‌ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ (اینها ملاک امتیاز نیست،) گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است».

پی‌نوشت:
[1]. زین العابدین قربانی، اسلام و حقوق بشر، چاپ پنجم، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۵، ص ۳۲۱ ـ ۳۲۲.
[2]. پایگاه اطلاع رسانی حوزه نت، «تلمود سند نژادپرستی یهود»، کلیک کنید...
[3]. حسینعلی نوری، بدیع، نسخه خطی، ص۲۱۳.
[4]. همان، ص۱۴۰.
[5]. اشراق خاوری، گنج شایان، بی جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ص79.
[6]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج2، ص266.
[7]. سوره حجرات، آیه 13.