پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ کره جنوبی در چند دهه گذشته با تغییر هویت ملی و فرهنگ خود با موج کره‌ای (فیلم، موسیقی، انیمیشن، مد و لباس و...)، باعث ترویج انحرافاتی مانند: پوشش‌ تهییج‌کننده جنسی، همجنس‌بازی و روابط نامتعارف، تجمل پرستی و ظاهرگرایی افراطی شده است. موج کره‌ای برای ترویج خود در ایران از روشی استفاده کرد که در سایر کشورها برای توسعه خود بهره برده است.

خانم «دانا لی کُوان» استادیار رشته موسیقی‌شناسی فرهنگی در دانشگاه کنتاکی آمریکا، در مورد موج کره‌ای می‌نویسد: «در ژاپن اولین ستاره‌ی کره‌ای که مختص بازار سودآور ژاپن تربیت و معرفی شد، «بُئا» نام داشت. البته ازآنجاکه آهنگ‌های بئا با تغییرات فراوان، موافق سلیقه‌ی مخاطبان ژاپنی منتشر می‌شدند، در ابتدا هویت کره‌ای او ناشناخته بود، تا هنگامی که به عنوان یک هنرمند موج کره‌ای معرفی و ستوده شد. به همین علت موج کره‌ای تا پیش از سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ و پخش مکرر سریال موفق و پرمخاطب «سونات زمستانی» در ژاپن، مفهومی نداشت.

یکی از دلایل رایج در توضیح موفقیت منطقه‌ای موج کره‌ای، به تبلیغ و ترویج چهره‌های آشنای آسیایی و مضامین سنتی‌تر مرتبط می‌گردد که در مقایسه با صراحت و بیگانه‌سازی بیش از حد برخی تولیدات وارداتی آمریکایی، به زعم مخاطبان، در حکم یک تحول تلقی می‌گردد. بدین ترتیب، موقعیت جغرافیایی کره و نقش تاریخی آن به عنوان یک مجرای فرهنگی و نه یک قدرت متجاوز، کره جنوبی را در مسیری منحصربه‌فرد قرار می‌دهد تا به سراغ مردمان کشورهای مختلف آسیایی برود. این موضوع، شاید نشان‌دهنده جذابیت گسترده سریال تاریخی «جواهری در قصر» مربوط به دوره‌ چوسان باشد که در آن یک خانم آشپز خوش‌ذوق، زیرک و با اراده در قصر، موانع اجتماعی بیشماری را برای تبدیل شدن به پزشک دربار از میان برمی‌دارد.

گرچه فضای کنفوسیوسی[1] دربار برای هر کشور آسیایی با پیشینه حاکمیتی مشابه مفهوم و قابل درک است، اما در واقع این داستان سریال است که با نمایش استقامت شخصیت اصلی «چنگ کوم» در نقش «یانگوم»، در مسیر عشق و احترام نسبت به والدین، تعالی و عدالت (حتی اگر به معنای برهم زدن روال اجتماعی معمول در نظام کنفوسیوسی باشد)، اکثر بینندگان را سخت تحت تأثیر قرار می‌دهد. در کشورهایی که شهروندان آنها برای رفع تعارض بین ارزش‌های اجتماعیِ عميقاً ریشه‌دار و عواملِ فراگیر مدرنیته و سنت‌گریزی، مبارزه و تلاش می‌کنند، قابل درک است که چگونه فیلم «جواهری در قصر» می‌تواند به منزله تمثیلی از این شرایط مرسوم و مشترک تعبیر گردد.

در نقطه‌ی مقابل، به دلیل تجددگرایی در تعدادی از کشورهای آسیایی و پذیرش عناصر موسیقی مردم‌پسند از ایالات متحده، یک حد وسط موسیقی پاپ حامی اتحاد کشورهای آسیایی ظهور و توسعه یافته است. گرچه زبان همچنان یکی از بارزترین شاخص‌های تمایز سبک‌های موسیقی مردم‌پسند آسیایی به شمار می‌رود، اما گنجاندن تکه‌هایی به زبان انگلیسی (عموماً به صورت پراکنده در بخش‌های هم‌خوانی یا مقدمه) به سرعت در حال تبدیل شدن به جزئی از زبان بومی آسیایی است. بعضی از هنرمندان موج کره‌ای از جمله بئا، رین، سوپر جونیور و واندر گرلز، از این روند به منظور نفوذ به بازار آمریکا بهره‌برداری می‌کنند. رین («پی» به زبان کره‌ای به معنای باران) اولین هنرمندی بود که در سال ۲۰۰۶ با قرار گرفتن در فهرست صد شخصیت تأثیرگذار در جهان، منتخب مجله‌ی تایم شهرت یافت.»[2]

موج سریال‌های کره‌ای، از سال 1385 شمسی و با پخش «جواهری در قصر» از شبکه دو، فراگیر شد و با پخش «افسانه جومونگ»[4] در سال 1387 ش، به اوج خودش رسید. یانگوم و جومونگ، تا حدی برای مخاطبان، جذابیت پیدا کردند که طبق آمار منتشرشده از سوی مرکز تحقیقات سیما، بیشترین میزان مخاطب را در هر دوره داشتند. با ورود فضای مجازی و گسترش آن در جهان و از جمله ایران، این موج کره‌ای، گسترشی افزایشی یافت و لذا شروع این موج با صدا و سیما بود و ادامه‌اش در فضای مجازی تکمیل شد.

در ایران هم گروه موسیقی 60 ثانیه، متشکل از نوجوانان ایرانی به همراه یک نوجوان دورگه ایرانی‌کره‌ای، در برنامه «عصر جدید» به کارگردانی احسان علیخانی، ابراز وجود کردند. باید با یک آینده‌نگری این گروه را مدیریت کرد تا آهنگ و محتوای متعالی تولید کند و از فضای غیر اخلاقی کی‌پاپ تقلید نکند.

در آینده به‌خاطر الگوگیری از این ترویج، شاهد ایجاد گروه‌های موسیقی و ساخت سریال‌هایی با محتوای موج کره‌ای خواهیم بود؛ علت امر این است که سعی خواهد شد محتوایی متناسب ذائقه مخاطب تولید شود و با موج کره‌ای، ذائقه ایرانیان در حال عوض شدن هستند.

پی‌نوشت:
[1] تعالیم کنفوسیوس: خیر و شر با همدیگر یک انسان را می‌سازد. اطاعت و مهربانی و اجرای عدالت، وظیفه انسان است. احترام به دیگران، اصل اساسی این مکتب می‌باشد.
[2]. دانا لی کُوان، موسیقیِ کره (تجربه‌ی موسیقی، بازنمود فرهنگ)، ترجمه زینب محفوظی، نشر ماهور، تهران، 1400، برگرفته از ص 197 و 198.