پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اسلام برای مختل نشدن زندگی انسانها، به کلی نگاه به نامحرم و ارتباط با او را نفی نکرده و برای آن حد و حدودی و شرایطی مشخص کرده است، ولی برخی از پیروان باستان گرایی بر این باور هستند که دین اسلام، دین محدودیت هاست و حق آزادی را از انسان ها در پوشش و نحوه زندگی و ارتباط بین زنان و مردان و ... را سلب کرده است. این درحالی است که می‌بینیم همین قوانینی که آنها را محدودیت می‌نامند، جزء قوانین اصلی ایران باستان بوده و همانند اسلام، این قوانین را برای جلوگیری از انحراف مردان و زنان و در نتیجه سعادت جامعه خویش وضع کرده‌اند. قوانین و اصولی که حتی بسیار سختگیرانه تر از اسلام بوده است.

جالب اینکه در کتب مورخان، دانشمندان و مشاهیر غربی مثل نیچه و ویل دورانت و ... می‌بینیم که از پوشیدگی زنان ایران باستان و محدودیت شدید ارتباط بین زنان و مردان ایرانی سخن گفته و از ممنوعیت نگاه به زنان و وجود مجازات های بسیار سخت و شدید برای خاطیان نوشته‌اند.

چنانچه سر جان مالکوم در تاریخ کامل ایران به یکی از مجازات های اعمال شده در تاریخ ایران باستان اشاره کرده که خلاصه آن این است که انوشیروان خوابی دید و بزرگمهر به انوشیروان عرضه داشت که تعبیر خواب شما این  است که در حرمسرایتان، مردی جوان است که رخت زنانه پوشیده و با کنیزی روزگار می‌گذراند!

انوشیروان دستور داد تا در حرمسرا بگردند، لیکن نیافتند. دوباره دستور داد تا همه جا را بگردند. گشتند و جوانی را از میان هفتاد کنیزک انوشیروان یافتند! پس از یافت شدن مرد جوان از میان کنیزان حرمسرا، انوشیروان خشمگین شد و از کنیزی که آن جوان با او بود، توضیح خواست. کنیزک گفت که این جوان برادر من است و برای دیدن من آمده و هیچ نظر بدی به من ندارد. انوشیروان سخن کنیزک را نپذیرفت و دستور داد تا آن دو را به دار آویختند. [1] به هر صورت اگر آن کنیزک و جوان، به راستی برادر و خواهر بودند، نباید اعدام می شدند و اگر برادر و خواهر نبودند، روشن می­‌شود که حکم ارتباط نامشروع در عصر ساسانی، اعدام بوده است.

بله در ایران باستان نه تنها قوانین خاصی برای زنان و مردان و نوع نگاه و ارتباط بین آنها وجود داشته است، بلکه مجازات های بسیار سختی نیز وجود داشته است. اعدامی که امروزه طرفداران ایران باستان آن را مجازاتی غیرانسانی می‌دانند، یکی از این مجازات‌ها بوده است.

نیچه فیلسوف آلمانی مردان ایران باستان را به سبب زورگویی و سختگیری بر زنان ستایش کرده است و به این نکته اشاره می کند که چون پارس‌ها به زن‌ها اجازه عشوه‌گری و جلوه‌گری نمی‌دادند، توانستند یک جامعه قوی بسازند.

در حقیقت، تمام اعمال و رفتاری که خداوند متعال در تمام ادیان آسمانی خصوصا اسلام انسانها را از آنها امر یا نهی کرده است، برای سعادت در زندگی دنیوی و اخروی انسانها است. لذا عفت چشم نه‌تنها از انحرافات جنسی پیش‌گیری می‌کند؛ بلکه در سازندگی روانی انسان و جامعه اثر دارد.

پی‌نوشت:
[1]. سر جان ملكم، تاريخ كامل ايران، ترجمه ميرزا اسماعيل حيرت‏، ناشر: افسون‏، تهران، چاپ اول 1380 ، ج 1 ص 90