پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_  مباحث  اعتقادی از سایر مباحث دینی از جمله مباحث فقهی و اخلاقی مهمتر می‌باشد؛ چون مباحث اعتقادی زیربنای مباحث دیگر را تشکیل می‌دهد. یکی از مباحث مهم اعقتادی، مبحث امامت است که یکی از مهم‌ترین انحرافات متصوفه بخصوص فرقه نعمت اللهی گنابادی در همین مسئله است.

دراویش گنابادی برای اقطاب خود، نوعی ارتباط با غیب قائل هستند. سلطان علیشاه در این زمينه می‌نویسد: «[اقطاب] در اثر بندگی و نظر مربی، دل صافی پیدا كرده‌اند ... رویی به خلق دارند برای تربیت و بردن خلق به سوی خدا و رویی از غیب خود به غیب كه فیض دریابند»[1] که لازمه این مسئله این است که اقطاب علم غیب داشته باشند که در این جا هم صفتی از صفات امام معصوم(علیه السلام) را به قطب خویش نسبت داده‌اند.

اما با بررسی اجمالی سخنان و کتب اقطاب این فرقه صوفیه و مشاهده سخنان خلاف واقع و متضاد با قرآن و روایات و حتی تاریخ، به این نکته می‌رسیم که ایشان نه تنها دارای علم غیب نیستند بلکه در برخی از علوم از ابتدائیات آن نیز آگاه نیستند.

نورعلی تابنده در ضمن دوازده فرمان به مریدانش بیان می کند: «به برکت عاشورای امام حسین و زحمات ائمه الله ، تداوم هدایت بشر حاصل گردیده و سربلندی و پیشرفتهای مادی و معنوی انسان ها مخصوصاً شیعیان در پرتو نور درخشان گفتار و رفتار امامان می باشد بنابراین فقرا که محبت و ولایت اهل بیت ایلام را در دل و افتخار پیروی از آنان را در عقیده و گفتار و رفتار دارند باید در کسب فضیلت و عشق و عرفان و آگاهی از راه و روش حضرت سیدالشهدا عال و اصحاب بزرگوارش تلاش نمایند و با توجه به مفاد این پیام مهم که كُلُّ يَومٍ عَاشُورًا وَكُلُّ ارْضٍ كَرْبَلا، ندای پیشوای نهضت را که فرمود: هل من ناصِرِ يَنْصُرنی را به گوش تمام جهانیان الی الابد رساند و به همه فهمانید که اگر حسرت حضور در رکاب آن حضرت را خالصانه دارید این ندا را بشنوید و پاسخ دهید و پاسخ مثبت عملی به این ندا آن است که رویه و سنت آن حضرت را پاس بداریم.»[2]

برای این سخن بسیار مشهور که به امام حسین(علیه السلام) نسبت داده می‌شود، سند و مدرکی در منابع معتبر تاریخی وجود ندارد. معنا و مفهوم سخن چنان می‌نماید که روضه خوانان برای گریاندن مردم،  آن را از زبان امام حسین(علیه السلام) ساخته و پرداخته‌اند، اما سخنان مشابه و هم‌معنایی همچون «أَمَا مِنْ مُغِیثٍ یُغِیثُنَا لِوَجْهِ اللهِ؟ أَمَا مِنْ ذَابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ الله؟ [3] (آیا دادرسى نیست که براى رضاى خدا به داد ما برسد؟ آیا دفاع‌کننده‌اى نیست که از حریم رسول خدا دفاع کند)؟»  که در توجیه آن نقل می‌شود نیز در منابع مستند و قابل قبول یافته نشده است، زیرا این عبارت در کتاب سیدبن طاووس نقل شده است و باید دانست که  با اعتماد به کتاب‌هایی که به کوشش معاصران و یا متأخّران در زمینه سخنان امام حسین(علیه السلام) نوشته شده است، هرگز نمی‌توان این شعار را به عنوان حدیث از زبان امام حسین(علیه السلام) بیان نمود و نورعلی تابنده با ادعای داشتن ولایت، بایستی می دانست که این کلام از امام حسین(علیه السلام) نیست، ولی او نیز مانند افراد این کلام را به امام(علیه السلام) نسبت داده است و علم نداشتن او نشان‌ دهنده این است که ادعای ولایت او امری گزاف است و دروغی بیش نیست.

پی نوشت:

[1].  صالح علی شاه، محمد حسن، یادنامه، تهران، حقیقت،1367، ص 120.

[2]. ۲۲۰ / مجموعه دستورالعمل ها،نورعلی تابنده(مجذوب علیشاه)، اول محرم 1427ق، ص220.

[3]. ابن طاووس، على بن موسى، اللهوف على قتلى الطفوف، تهران، جهان، چاپ اول، 1348ش، ص 102.