پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از راه های تشخیص حقانیت جریان های موجود در جامعه اسلامی، تقید این جریان ها به احکام شریعت می باشد. زیرا جریان های انحرافی یا در ابتدای دعوت یا در زمان تثبیت خود در جامعه، شروع به تغییر احکام نموده و یا حکمی از احکام الهی را تعطیل می نمایند.

در صورتی که در روایات یکی از معیارهای مکتب اهل بیت(علیهم السلام) این است که پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) حلال و حرام  را مشخص نموده و تا روز قیامت، آن حلال و حرام تغییر نمی کند. در روایتی زراره از امام صادق(علیه السلام) در مورد حلال و حرام پرسش نمود و امام صادق(علیه السلام) پاسخ فرمودند: «حَلَالُ‏ مُحَمَّدٍ حَلَالٌ‏ أَبَداً إِلى يَوْمِ الْقِيَامَةِ، وَ حَرَامُهُ حَرَامٌ أَبَداً إِلى‏ يَوْمِ الْقِيَامَةِ، لَايَكُونُ غَيْرُهُ وَ لَا يَجِي‏ءُ غَيْرُهُ وَ قَالَ: «قَالَ عَلِيٌّ عليه السلام: مَا أَحَدٌ ابْتَدَعَ‏ بِدْعَةً إِلَّا تَرَكَ بِهَاسُنَّةً(1) حلال محمد هميشه تا روز قيامت حلال است و حرام او هميشه تا روز قيامت حرام است، جز او پيغمبر ديگرى نباشد و جز او نيايد، فرمود: على(عليه السّلام)فرمود:كسى نيست كه بدعتى نهد، جز اينكه سنتى را با آن از ميان مى‌برد.»

رعایت شریعت برای رسیدن و نائل شدن به مقامات عرفانی لازم است و تا آخرین لحظه های عمر، باید احکام شریعت رعایت شود و هیچ کس نمی تواند خلاف شریعت عمل نماید حتی کسانی که مدعی رسیدن به نهایت عرفان هستند و در سیره عارفان واقعی همچون امام خمینی و... می توان دید که تا پایان عمر شریفشان عامل به دستورات شرع مقدس بوده اند.

محمد اسماعیل صلاحی مدعی قطبیت دراویش گنابادی، در ادامه تشویق به  اغتشاشات و نا آرامی ها در جامعه، در چند روز گذشته در پیج اینستاگرامی خویش، کلیپی از خوانندگی یک خواننده زن را که دارای مضمونی هماهنگ با شعارهای اغتشاش گران بود، بارگذاری نمود.

در این مقاله با اغماض از محتوای این کلیپ، به این نکته توجه شده است که محمد اسماعیل صلاحی با اینکه مدعی عرفان و قطبیت فرقه صوفیه است و خود را ولی خدا میداند، چگونه تک خوانی یک زن را در پیج اینستاگرامی خویش منتشر می کند در حالی که این عمل، خلاف شرع مقدس می باشد که برای روشن شدن مسئله، در روایات اهل بیت(علیهم السلام) به حکم خوانندگی زن خواهیم پرداخت.

بعضی از اصحاب امام صادق(علیه السلام) نقل کرده اند که «من خدمت امام صادق(علیه السلام) بودم؛ کسی خدمت امام(علیه السلام) رسید و عرض کرد: پدر و مادرم فدای شما، من گاهی به بیت الخلاء می‌روم برای قضای حاجت، اما در همسایگی ما کسانی زندگی می‌کنند که زنان آوازه‌خوان دارند و آنها هم می‌خوانند و می‌نوازند، و من گاهی در آنجا می‌نشینم تا این صداها را بشنوم؛ این چه حکمی دارد؟ امام(علیه السلام) فرمود: این کار را انجام نده. بعد می‌گوید من خدمت امام(علیه السلام) عرض کردم که به خدا سوگند که من ابتداءً نرفتم برای این منظور که صدای آنها را بشنوم، بلکه وقتی که برای قضای حاجت می‌روم، این صدا به گوش من می‌خورد. امام صادق(علیه السلام) در پاسخ فرمود مگر نشنیده‌ای که خداوند می‌فرماید «إِنَ‏ السَّمْعَ‏ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا»، گوش و چشم و دل و قلب همه مسئول هستند؛ یعنی گوش مسئول آن چیزی است که می‌شنود، چشم مسئول آن چیزی است که می‌بیند، و قلب مسئول آن چیزی است که در آن وارد می‌شود. یعنی مورد پرسش قرار می‌گیرند؛ مسئول هستند یعنی مورد سؤال قرار می‌گیرند. بعد مسعدة بن زیاد می‌گوید آن شخص به امام(علیه السلام) عرض کرد گویا تا به حال این آیه را اصلاً نشنیده بودم. یعنی با این شرایطی که برای او پیش آمد، کأن تازگی داشت. بعد گفت من این کار را تکرار نمی‌کنم و نسبت به گذشته هم استغفار می‌کنم. حضرت هم به او فرمود: برخیز و برو غسل کن و استغفار کن و از این حالت بیرون بیا و توبه کن و خدا را شاکر باش که از این وضعیت خارج شدی.»(2) پس امام صادق(علیه السلام)  این استماع را جایز ندانسته‌اند. 

بعد از بیان روایت امام معصوم(علیه السلام) بهتر است که فتوای عارف فقیه آیت الله العظمی بهجت در مورد استماع  خوانندگی زن بیان شود تا کسانی که مدعی عرفان هستند، بدانند که عارفان واقعی چگونه سلوک عرفانی انجام می دهند.

 آیت الله بهجت در مسئله 6351 در پاسخ به سوال آيا خوانندگى زنان حرام است؟ پاسخ داده اند: «اگر به حدّ غنا باشد يا صداى آن‌ها را نامحرم بشنود، حرام است.» و درپاسخ به پرسش، گوش نمودن به آواز زن نامحرم، چه حكمى دارد؟ پاسخ داده اند که: «اشكال دارد، هر چند با ريبه هم نباشد.» (2)

در نتیجه بهتر است که دراویش امثال صلاحی که مدعی رسیدن به مقامات بالای عرفانی هستند یا کاملاً مطابق شریعت اسلامی عمل کنند و از پرداختن به معصیت الهی اجتناب کنند و یا دیگر ادعا نکنند که ولی خدا و صاحب مقامات عرفانی هستند.

پی نوشت:

(1).  كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي (ط - دارالحديث)، ج‏1 ؛ ص148، دار الحديث - قم، چاپ: اول، ق‏1429.

(2). طوسى، محمد بن الحسن، تهذيب الأحكام، دار الكتب الإسلاميه، تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق، ج‏1، ص: 116.

(3). گيلانى، فومنى، محمد تقى بهجت، استفتاءات (بهجت)، ج‌4، ص: 532‌، دفتر حضرت آية الله بهجت، قم، ايران، اول، 1428 ه‍ ق