پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در ایام اربعین، گروهی از علمای اهل سنت کردستان و گلستان، همراه خیل عاشقان اباعبدالله (علیه‌السلام) در پیاده روی جهت زیارت امام حسین (علیه‌السلام) شرکت کردند. در سیره پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) زیارت قبور بقیع و شهدای احد نقل شده است که برخی از دفعات به صورت پیاده و دسته جمعی صورت گرفته است.(1) برخی از افرادی که خود را حاکم شرع معرفی می‌کنند و ادعای پیروی از سنت نبوی دارند، در برنامه‌های شبکه‌های وهابی شرکت کرده و این زیارت ها را از نظر اهل سنت، مردود می‌خوانند.

در این برنامه شبکه وهابی، غیر از منافق خواندن شرکت کنندگان اهل سنت در این پیاده روی، پا را فراتر گذاشته و این مراسم را حتی از نظر شیعه مردود خوانده و آن را غیر دینی و عملی سیاسی معرفی می‌کنند و کارشناس وهابی می‌گوید اربعین گرفتن در شیعه هم نبوده است و هیچ امامی برای معصوم یا امام قبل خود، اربعین نگرفته است.(2)

در پاسخ به این کارشناس وهابی و حاکم شرع کردستان می گوییم:
در اربعین امام حسین (علیه‌السلام) اتفاقاتی افتاد، ازجمله اینکه جابر بن عبدالله انصاری همراه عطیه عوفی که از تابعین بود، جهت زیارت امام حسین (علیه‌السلام) به سمت کربلا آمدند و در فرات غسل کرده و به زیارت حضرت پرداختند. عمل جابر صحابی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) برای اهل سنت مورد پذیرش است و آنان جواز یا استحباب را از آن برداشت می‌کنند.

در یکی از روایت‌هایی که زیارت جابر را نقل کرده، دیدار جابر و رسیدن اسرای کربلا نیز بیان شده است؛ بنا بر این نقل، چهل تن از خاندان حضرت به همراه امام سجاد و امام باقر (علیهماالسلام) در اربعین، امام حسین (علیه‌السلام) را زیارت کردند و برای شیعیان، عمل امامان شیعه دلالت بر استحباب زیارت اربعین می‌کند و کلام کارشناس که می‌گوید امام سجاد (علیه‌السلام) برای امام حسین (علیه‌السلام) اربعین نگرفته، طبق سند تاریخی باطل است و زیارت اربعین از همان سال شهادت امام برقرار بوده است.

از اتفاقات دیگری که در روز اربعین رخ داده است، ملحق شدن سر مبارک امام حسین (علیه‌السلام) به پیکر مطهرشان است که این سر توسط اهل بیت به کربلا آورده شد و توسط امام سجاد (علیه‌السلام) در کنار بدن امام به خاک سپرده شد. علامه مجلسی یکی از علل بزرگداشت اربعین را ورود حرم امام حسین (علیه‌السلام) به کربلا و ملحق کردن سرهای شهدا به بدنها توسط امام سجاد (علیه‌السلام) را در بین شیعه مشهور می‌داند.(3)

عده‌ای از مورخان اهل سنت نیز این قضیه را نقل کرده‌اند؛ ابوریحان بیرونی می‌نویسد: «در روز بیستم صفر سر امام حسین (علیه‌السلام) به بدنش ملحق شد و همانجا دفن شد و زیارت اربعین نیز در همین روز بوده است و آنان حرم امام بودند که پس از بازگشت از شام، قبر امام را زیارت کردند.»(4) این مورد هم می‌تواند یکی از وجوه استحباب و دلیل بزرگداشت اربعین دانست.

از موارد دیگری که بر بزرگداشت اربعین می توان به آن تمسک کرد، روایات مختلفی است که درباره چهل روز گریستن عالم از ائمه (علیهم‌السلام) نقل شده است. در روایتی از زراره به نقل از امام صادق (علیه‌السلام) آمده است: «ای زراره! آسمان تا چهل روز بر امام حسین (علیه‌السلام) خون بارید و زمین تا چهل روز گریست و تار و تاریک گشت و خورشید تا چهل روز گریست و گرفت و نورش سرخ بود ... و فرشتگان تا چهل روز بر امام حسین (علیه‌السلام) گریستند و هیچ زنی از ما اهل بیت خضاب نکرد، روغن نمالید، سرمه نکشید و شانه نکرد ...»(5) مانند این روایت که گریستن عالم برای امام حسین (علیه‌السلام) را چهل روز خوانده است، در بین روایات فریقین فراوان است که می‌تواند یکی از وجوهی باشد که اربعین امام حسین (علیه‌السلام) بزرگ داشته شود و از آن سال تاکنون شیعه بر این امر مقید شود؛ حتی این امر باعث شده که شیعیان برای مردگان خود نیز در سال وفات چهلم بگیرند ولی سالگرد گرفتن برای اربعین فقط مختص امام حسین (علیه‌السلام) شده است.

زیارت اربعین امام حسین (علیه‌السلام) که صفوان از اصحاب امام صادق و امام کاظم (علیهماالسلام) از امام صادق (علیه‌السلام) نقل کرده و در کتب معتبر شیعه(6) به صورت مستند نقل شده است نیز می‌تواند از دلایل اهتمام شیعیان به زیارت اربعین باشد.
روایت مشهور دیگری نیز در کتب شیعه وارد شده است که از امام حسن عسکری (علیه‌السلام) نقل شده است که علامت های مؤمن پنج چیز است و یکی از آن علامت ها زیارت اربعین است.(7)

بنابراین کلام کارشناس وهابی که گفته حتی شیعیان نیز نباید اربعین را مجاز بدانند و این مراسم اسلامی نیست بلکه سیاسی است، کاملاً مردود است و مشخص شد که این زیارت توسط چند امام تأیید و یا سفارش شده است و دو امام در اولین اربعین، این زیارت را انجام داده‌اند.

پی‌نوشت:
1. «پیاده روی اهل سنت برای زیارت قبر شهدا»
2. در مصاحبه بین کاک حسن امینی با شبکه کلمه، این مطالب بیان شده است.
3. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج101، ص334.
4. ابوریحان بیرونی، الآثار الباقیه فی القرون الخالیه، ص331.
5. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج45، ص26.
6. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج6، ص113.
7. همان، ص52.