مروان 6 سال والی مدینه بود. هر جمعه در منبرش امیرالمؤمنین (عليه‌السلام) را سبّ می‌كرد، سپس او را عزل كردند و به مدت دو سال سعيد بن عاص والی شد و جای مروان را گرفت؛ وی امیرالمؤمنین (عليه‌السلام) را سبّ نمی‌‌كرد. او هم عزل شد و مروان دوباره برگشت و والی شد و سبّ امیرالمؤمنین (عليه‌السلام) را دوباره از سر گرفت.
به امام مجتبی (عليه‌السلام) گفتند: مگر نمی‌شنوی كه چه می‌گويد؟ امام اعتنا نمی‌كرد. آن حضرت روز جمعه به مسجد می‌آمد و به درون حجره پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌رفت و همان جا می‌نشست و پس از اتمام خطبه جمعه بيرون می‌آمد و نمازش را می‌خواند و به منزلش برمی‌گشت.
تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج57، ص243.
مقاله: «بدعت مروان در نماز عید فطر و قربان»