پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تلاش‌های رئیس جمهور برای حل مشکلات جامعه و دیدارهای چهره به چهره ایشان با مردم، مدت‌‌هاست که خشم شیاطین و رسانه‌های انگلیسی، سعودی و صهیونیست را برانگیخته است. لذا این شیاطین، بهانه‌ای پیدا کرده؛ جَوسازی کردند و مدعی شدند که آیت الله دکتر رئیسی، هفت سین را از سُفره نوروز، حذف و به هویت ایرانی توهین کرده است!

در پاسخ می‌گوییم:

- رؤسای جمهور سابق هم اغلب در سخنرانی نوروز، از سفره هفت سین استفاده نمی‌کردند. چرا این جَوسازی‌ها آن زمان صورت نمی‌گرفت؟

- سفره هفت سین، رُکن هویت ایرانی نیست. اصلاً ریشه و منشأ آن هم مشخص نیست. در میان بسیاری از اقوام اصیل آریایی، اصلاً چیزی به نام سفره هفت سین وجود ندارد. مثلاً تاجیک‌ها، افغان‌ها، ارامنه و... که نوروز را جشن می‌گیرند ولی سفره هفت سین ندارند. حتی کُردها و ایضاً زرتشتیان هم در تاریخ و فرهنگ خود، سفره هفت سین نداشتند. (شاید در این سال‌های اخیر، بعضاً تحت تأثیر رسانه‌های ایرانی، آنان هم سفره هفت سین استفاده کنند. اما در تاریخ و فرهنگ قدیم آنان، هفت سین وجود نداشت). چنان که در دانشنامه Iranica آمده است:

some peoples who share in the heritage of Iranian culture and tradition (e.g., the Afghans, Tajiks, Armenians) do not prepare it. Even more remarkable is the fact that it is not customary among the Kurds or the Zoroastrians.[1[

هفت سین واقعاً ریشه تاریخ درست و مشخصی ندارد. حتی برخی معتقدند که ایرانیان، از هفت "شین" استفاده می‌کردند. حتی برخی می‌گویند که هفت "میم" رسم بود![2]

در سفرنامه‌هایی که گردشگران اروپایی‌ درباره ایران نوشته‌اند، گزارشی از سفره هفت‌ سین وجود ندارد. به جز سفرنامه‌های جدید که از سُفره هفت سین سخن گفته اند.[3]

این شواهد سبب شد که شاپور شهبازی، از سران باستانگرایی اقرار کند که هفت سین، یک چیز قدیمی نیست. بلکه شواهد نشان می‌دهد یک مسئله جدید است:

Indeed, all indications suggest that the haft sin as we know it is not old.[4]

همچنین ایشان می‌نویسند که مسئله هفت سین، در همین قرن اخیر، توسط رسانه‌ها، رایج و فراگیر شد:

which accordingly seems to have come into vogue only in the last century, owing to publicity in the media.

ایشان در پایان می‌نویسند که ایده هفت سین، جدید است و حاصل خیال‌ پردازی‌های مردم است که با ذوق تبدیل به آیینی دلنشین شده است:

while the idea of the haft sin is recent and the result of popular fancy tastefully developed into a pleasant ritual.[5]

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به:
A. Shapur Shahbazi, "HAFT SIN", Encyclopædia Iranica. Last Updated: March 1, 2012. Vol. XI, Fasc. 5, pp. 524-526
مرتضی هنری، نوروزگان: گفتارها و سرودهایی در آیین‌های نوروزی، تهران: سروا، 1377، ص 132-133.
اردشیر آذرگشسب، مراسم مذهبی و آداب زردشتیان، تهران: 1356، ص 247.
[2]. علی بلوکباشی، نوروز بزرگترین جشن باستانی و ملی ایران، مجله هنر و مردم، شماره 4-5، اسفند 1341 و فروردین 1342، ص 8-9.
ابراهیم شکورزاده، عقائد و رسوم مردم خراسان، تهران: 1354، ص 99.
بهرام فره‌وشی، خوان نوروزی، هفته نامه فردوسی، شماره 903، هفته نخست فروردین 1348، ص 57.
محمدجواد مشکور، نوروز باستانی، 13 مهر 1346، ص 20-21.
مرتضی هنری، نوروزگان: گفتارها و سرودهایی در آیین‌های نوروزی، تهران: سروا، 1377، ص 31-32 و 132-135.
[3]. بنگرید به: A. Shapur Shahbazi, "HAFT SIN", Encyclopædia Iranica. Last Updated: March 1, 2012. Vol. XI, Fasc. 5, pp. 524-526
[4]. بنگرید به: A. Shapur Shahbazi, "HAFT SIN", Encyclopædia Iranica. Last Updated: March 1, 2012. Vol. XI, Fasc. 5, pp. 524-526
[5]. بنگرید به: A. Shapur Shahbazi, "HAFT SIN", Encyclopædia Iranica. Last Updated: March 1, 2012. Vol. XI, Fasc. 5, pp. 524-526