ابن الامیر صنعانی روایت (علی باب حطه) را اینگونه معنا کرده: «علی باب حطه است؛ این تشبیه اینگونه است که همانطور که کسی از بنی‌ إسرائیل داخل باب حطه می‌ شد، سبب بخشش او می‌ گردید، همچنین هرکس محبت امیرالمؤمنین (علیه السلام) داخل قلبش گردد، گناهش بخشیده می‌ شود.
(من دخل منه کان مؤمناً) تشبیه بلیغ دیگری است که به این معناست: کسی که امر به محبت امیرالمؤمنین را بر وجه مشروع (بدون غلو و تفریط) امتثال کند، مؤمن است
(ومن خرج منه) یعنی برخی بغض امیرالمؤمنین به دل گرفتند مثل خوارج (کان کافراً)
بعضی هم عبارت (خرج منه) را معنا کرده‌اند کسی که بر امیرالمؤمنین خروج کند و بجنگد و مخالفت کند، کافر است که متصف به خصلتی از خصلت های کفار شده که آن بغض اهل ایمان و قتال با آنان است.»
التنویر، ابن الامیر صنعانی، ج7، ص333.
مقاله: «حب اهل بیت، سبب بخشش گناهان؛ مانند باب حطه در بنی‌اسرائیل»