پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از ویژگی‌های مهم و اصلی ادیان، مبارزه با هوا و هوس‌های شیطانی و مقابله با اعمالی است، که انسان را از خدا دور می‌کند. به همین دلیل بسیاری از کسانی که آموزه‌های ادیان را تقبیح کرده و به آن‌ها حمله‌ور شده‌اند، افرادی بوده‌اند که با لذت پرستی به صورت مطلق و بدون هیچ قید و بندی موافق بوده و طرفداران خود را نیز تشویق به اعمال ناشایست می‌کردند.
از جمله افرادی که نسبت به ادیان و پیامبران الهی جسارت و توهین کرده است، راجنیش اوشو است. زمانی كه از او درباره حضرت عيسي (علیه‌السلام) سوال می‌شود، آيا با حضرت عيسي (علیه‌السلام) مخالفيد؟ پاسخ می‌دهد، «چرا با عيسي مخالف باشم؟ او فردی ديوانه بود. اشتباه بود كه او خود را منجی بشريت می‌ناميد و اشتباه شد كه او را به صليب كشيدند. او كار خاصی نداشت و تنها فرد خوبی بود»[1]  اوشو با بکار بردن این عبارت سخیف درباره حضرت عيسی (علیه‌السلام) غير از جسارت و توهین به جامعه مسیحیت، به مسلمان  جهان نیز توهین کرد، چون حضرت عیسی(علیه‌السلام) مورد احترام مسلمانان نیز است.
این فرد در اواخر عمر خود نیز سخنان سخیفی نسبت به قرآن و پیامبر اسلام به زبان آورده است. او می‌گوید«محمد کاملاً بی سواد بود و قرآن که گفته‌هایش در آن جمع شده، نود و نه درصد زباله است.»[2]
اشو در کتاب آواز سکوت نیز عارفان را افرادی بی‌باور معرفی کرده و می‌گوید: «باور تنها، دشمن درست می‌کند. برای مثال مردمی که باور دارند، همیشه با تعصب برخورد می‌کنند. چنین کسانی را در معابد، در کلیساها و در مسجدها می‌توان پیدا کرد. مردمی که باور دارند همیشه  باید با دیگران به تندی و تعصب رفتار کرد، در حالی‌که مردمی که می‌دانند همیشه شادند. عارفان به چیزی باور ندارند.»[2] مسالۀ باورزدایی و ایجاد شک و شبهه در باورها و اعتقادات، از جمله ویژگی‌های مشترک بسیاری از مدعیان عرفان‌های نوظهور هندی است. کریشنا مورتی هموطن وی نیز در آثارش به باور و اعتقاد افراد حمله کرده و آن را مورد تقبیح قرار داده است.[3]
همچنین اوشو با حمله به ادیان به صراحت اظهار می‌کند: «مذاهب با هر چیزی که انسان می‌تواند از آن لذت ببرد، مخالف‌اند. این به نفع آن‌ها است که انسان را مفلوک و بد بخت نگه دارند و هر نوع امکان برای یافتن آرامش و نشاط و رضایت خاطر (این‌که بهشت برین را هم‌اینک، همین جا بیابی) را از دستش بگیرند.»[4]

در حالی که دین اسلام بزرگترین مدافع شادی و نشاط انسان‌هاست؛ اما بین لذت شادی و نشاط، با لذت شهوانی و نفسانی تفاوت اساسی قائل است.
در اسلام شادی دارای ویژگی‌هایی است که به برخی اشاره می‌شود: 1- گناه و معصیت نباشد. 2- همراه با اذیت و آزار دیگران نباشد. 3- کار لهوی نباشد. 4- دارای حد اعتدال باشد.

در آخر ذکر چند نکته ضروری به نظر می‌رسد.:

اولاً: اگر یک مدعی دروغین ادعایی را مطرح می‌کند، دلیل بر آن نیست که در ادیان الهی وجود داشته و یا مورد تایید قرار گرفته است. سخنان این‌چنینی برگرفته‌ی از خوی نفرت  به ادیان الهی بوده و یا از عدم آشنایی و جهل نسبت به ادیان الهی نشات می‌گیرد؛ که در هر صورت مواضع او درباره ادیان و لذت‌پرستی مطلق توسط امثال اوشو، از این افراد یک شخصیت بی‌ارزش و هوس‌ران ساخته است.
ثانیاً: در اسلام آموزه‌های بدیهی و روشنی وجود دارد که انسان‌ها را تشویق به بهره‌برداری از نعمت‌های الهی و استفاده از لذت‌های دنیایی از طریق مشروع والهی کرده‌ است. بنابراین اسلام و ادیان هرگز مخالف لذت نیستند، بلکه آن چیزی که ادیان و اسلام با آن مخالفند، هوس بازی و لذت پرستی است.

پی‌نوشت:

[1]. خبرگزاری شبستان، شناسه خبر: ۴۲۷۰۱۹.
[2]. همان.
[3]. «توهین اشو به قرآن و پیامبر»
[4]. اُشو، آینده طلایی، ترجمه مرجان فرجی، نشر فردوس، ص 37