تبلیغات ضد دین، آن هم از طرف کسانی‌که خود را داعیه‌دار دین می‌دانند، در سراسر جهان در حال گسترش است، که از جمله این مبلغین، فرقه ضاله وهابیت است؛ این فرقه نوظهور، با دلایل مختلف و سرمایه‌‌گذاری هنگفت سران حاکم و با فتواهای مفتیان جاهلش، تلاش مجدّانه‌ای را برای کم‌رنگ کردن اسلام واقعی و اصیل می‌کنند و همین امر باعث شده است که بیشتر افرادی که از ادیان و مذاهب مختلف به اسلام روی آورند، وهابی شوند. انحراف فکری آن‌ها، نداشتن مستند از آیات قرآن و روایات صحیح السند برای فتاوایی که صادر می‌کنند که به دور از عقل و شرع هم هستند باعث شده هر چه را که در دین به عنوان شعائر و نماد عرفی وجود دارد و یا حادث می‌شود، بدعت و حرام اعلان می‌دارند.
مثلاً محمد بن جمیل زینو، یکی از همین مفتیان وهابی، می‌گوید: «الاعلان فی الاوراق عن وفاة انسان من البدع الممنوعه شرعاً و تشبّه بغیر المسلمین...[1] اعلامیه دادن جهت اطلاع‌رسانی وفات انسان‌ها، بدعتی است که شرعاً ممنوع بوده و عملی است مشابه اعمال کفار و مشرکین.»
و یا بن باز، مفتی اعظم سابق کشور عربستان سعودی، طی فتوایی درباره‌ی گفتن ذکر تسبیح، این‌چنین می‌گوید که: «لانعلم أصلاً فی الشرع المطهر للتسبیح بالمسبّحة، فالاولی عدم التسبیح بها و الاقتصار علی المشروع فی ذلک، و هو التسبیح بالأنامل.[2] ذکر گفتن با تسبیح در شرع مقدس وارد نشده، و بهتر است به جای تسبیح، با انگشتان دست ذکر گفته شود.» منبع و مأخذ این فتوا، در حقیقت تبعیت و تأسی از بنیان‌گذار این فرقه، یعنی محمد بن عبدالوهاب است که گفته بود: «السبحة من البدع المذمومه التی لایجوز استعمالها و ینهی اظهارها.[3] تسبیح از بدعت‌های ناپسند و زشتی است که جایز نیست از آن استفاده شود.»
و ابن عثیمین وهابی، از دیگر مفتیان بزرگ عربستان سعودی، آغاز کردن جلسات را با آیات قرآن، بدعت و حرام می‌داند؛ او می‌گوید: «اتخاذ الندوات و المحاضرات بآیات من القرآن دائماً کانّها سنّه مشروعه فهذا لاینبغی.[4] آغاز کردن جلسات و سخنرانی‌ها با آیات قرآن به صورت دائم، در شرع وارد نشده و چنین کاری شایسته نیست و بدعت به شمار می‌رود.»
فاعتبروا یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. توجیهات اسلامیه، جمیل زینو، وزاة الشئون الاسلامیه، ریاض، عربستان، ص136. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. فتاوی الاسلامیه، بن باز وهابی، دار الوطن، ریاض، عربستان، ج2 ص366.
[3]. الهدایة السنیّه، عبدالله بن محمد بن عبدالوهاب، مطبعه المنار، قاهره، مصر، ص47.
[4]. نور علی الدرب، محمد بن صالح العثیمین، الرئاسه العامه للبحوث العلمیه و الافتاء، ریاض، عربستان، ص43.