پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ چند روز پیش، پیامی به دستم رسید با این عنوان که تصویر کوروش، روی سقف دادگاه عالی نیویورک حک شده و این نشانه‌ی عظمت شخصیت کوروش است! در پاسخ باید به نکاتی اشاره کنم:

این تصویر زیر گنبد دادگاه عالی نیویورک (The New York County Supreme Courthouse) قرار دارد. ساختمانی که بین سال‌های 1913 تا 1927 ساخته شده است. در آنجا، تصاویر حمورابی (Hammurabi) پادشاه بابِل باستان، موسی (Moses) پیامبر قوم بنی‌اسراییل، سولون (Solon) شاعر و سیاستمدار یونان باستان، ژوستینین یکم (Justinian)، امپراطور روم شرقی، متوفای 565 میلادی، جان مارشال (John Marshal) قاضی و سیاستمدار مشهور امریکایی، متوفای 1835 میلادی، سلیمان نبی (Soloman)، آبراهام لینکُلن (Abraham Lincoln) شانزدهمین رئیس جمهور امریکا، جورج واشینگتن (George Washington) نخستین رئیس جمهور امریکا وجود دارد. همچنین تصویر کوروش با نمادهای یهودی در آن دیده می‌شود. ستاره شش‌پر در بالای سر کوروش، نوشته‌های عبرانی، شمعدان یهود و... نشان می‌دهد که در این تصویر، کوروش به عنوان منجی یهودیان ستایش شده است.

اکنون باید پرسید که این قضیه چه جای افتخار دارد؟ شوربختانه برخی از هموطنان، در اثر کمبودهای شخصیتی و اجتماعی، دربِدَر به دنبال دست‌آویزی هستند تا از آن بت ساخته؛ به آنان افتخار کنند. مثلاً مدتی پیش، یک تکه استخوان خر (یا اسب، معلوم نیست) پیدا شد که روی آن واژگانی به زبان اَکَدی نوشته شده بود. در نهایت شگفتی، کانال‌ها و  صفحات باستانگرا، در حالیکه اشک شوق می‌ریختند، مدعی شدند که نوشته‌های روی این استخوان خر، شبیه به نوشته‌های منشور کوروش کبیر است! و لذا احتمالاً این (نوشته‌های روی استخوان خر) یک رونوشت (کپی) از منشور کوروش بزرگ باشد! باور بفرمایید این حرف‌ها مزاح نیست. بلکه عین واقعیتی است که رخ داده است.[1] همین روحیه کودکانه، ساده‌انگارانه است که باعث شده رِندان استعمارگر غربی، با چند تمجید از کوروش، فکر و ذکر ما را بازی بگیرند و ما هم که دوست می‌داریم ستایش شویم، با شنیدن همین چند کلمه، لذت برده و در نشئگی فرو رفتیم. انبیای بنی اسراییل برای ما محترمند و ما به ایشان به عنوان فرستادگان خداوند، اعتقاد داریم. اما چرا باید تمجید چند یهودی رباخوارِ جهانخوار از کوروش، برای ما سبب افتخار باشد؟ آنان، کوروش را بازیچه اهداف خود کرده اند. اگر کسانی کوروش را دوست دارند، باید تلاش کنند که او را از چنگال این جهانخواران نجات دهند. نه اینکه از بازیِ رندانه‌ی استکبار با تصویر کوروش، سرمست شوند.

اما درباره کوروش و ارتباطش با یهود، نکاتی را بیان می‌دارم:

در منابع ایرانی، همچون اَوستا، متون فارسی میانه، شاهنامه و... هیچ اسمی از کوروش وجود ندارد. با اینکه از شخصیت‌های درجه چندم تاریخ ایران باستان نام برده شده، اما هیچ چیزی از کوروش نداریم. حتی ابوریحان بیرونی، در فهرست شاهان ایرانی به روایت ایرانی، اسمی از کوروش نمی‌آورد. اما می‌گوید که منابع غربی از کوروش اسم برده‌اند. حال ما باید اندیشه کنیم که چرا فرهیختگان ایرانی، از شخصیت‌های درجه چندم تاریخی اسم برده اند اما از کوروش، نه؟[2]

شیمون پرِز (Shimon Peres) رئیس جمهور اسبق رژیم صهیونیستی گفته بود که کوروش، نخستین صهیونیست جهان بود. همچنین اسماعیل رایین (از اعضای ساواک) در زمان شاه، کتابی نوشت با عنوان «فراماسونری و فراموشخانه در ایران» و در این کتاب مدعی شد که کوروش، رهبر فراماسونری در جهان باستان بوده است. به عبارتی، ماسون اعظم بوده است![3]

امروزه، رسانه‌های استعماری، تلاش می‌کنند کوروش را به عنوان نماد و مظهر هویت به ذهن جوان ایرانی القاء کنند. این در حالی است که در گذر هزاران سال، کوروش هیچ گاه نماد هویت ایرانی نبوده است. در سخت‌ترین لحظات، در شب‌های عملیات در دوران دفاع مقدس، کوروش کجا بود؟ نام و یاد کوروش، فقط در لحظاتی سرخوشی بر سر زبان‌هاست. در سختی‌ها ناپدید می‌شود! رسانه‌های صهیونیست، با دروغ و دَوَنگ، ابتدا چهره‌ای رمانتیک و بابِ میل جهانخواران از کوروش ساختند و سپس به وسیله رسانه‌های مزدورِ خود، این خوانش از صورت و سیرت کوروش را نشر دادند. نتیجه‌ آن شد که امروز، اکثرِ دوستداران کوروش، افرادی هستند که در برابر جبهه جهانیِ کفر، کاملاً تسلیم و ذلیل اند و در عین حال، زبانشان جلویِ جبهه جهانی مقاومت دراز است. استعمار خوب این جماعت را شناخته است. دولت استرالیا (که دست نشانده ملکه انگلیس است)، مجسمه کوروش را در یک پارک، لای علف‌ها قرار می‌دهد و عده‌ای ساده‌اندیش نیز هم اشک شوق می‌ریزند که استرالیا به هویت ما احترام گذاشته است![4] تصویر کوروش زیر گنبد دادگاه عالی نیویورک با نمادهای یهودی نیز به همین صورت. واقعیت آن است که استفاده ابزاری صهیونیست‌ها از تصویر کوروش، مایه ننگ است. نه اسباب فخرفروشی!

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به: «دروغِ تازه: بازنویسی منشور کورش بر استخوان اسب!»
[2]. بنگرید به: «کورش در منابع فارسی: چرک‌نامه‌ای منسوب به نجف‌زاده اتابکی»، «کورش هخامنشی و آتش عرب!» و «عدم تطبیق تاریخی کورش و کیخسرو (از نگاه ابوریحان بیرونی)»
[3]. بنگرید به: «كورش هخامنشی در فراموشخانه ماسونی»
[4]. بنگرید به: «از نماد کورش در استرالیا تا تندیس چنگیز در انگلیس»