ابن ناصرالدین دمشقی از علمای شافعی مذهب قرن هشتم و نهم هجری قمری در کتاب «الرد الوافر» ماجرایی از علی بن عبدالکریم نقل می‌کند که: من جوان بودم و دخترى داشتم که چشمانش درد می‌کرد، ما به ابن تیمیه اعتقاد داشتیم، او رفیق پدرم بود و پیش ما مى‌آمد و با پدرم دیدار مى‌کرد. با خودم گفتم که از خاک قبر ابن تیمیه بردارم و آن را در چشم دخترم همانند سرمه بمالم؛ چون چشم درد او طولانى شده بود و هیچ سرمه‌اى نیز فایده نداشت. پس سر قبر ابن تیمیه رفتم، دیدم مردى بغدادى خاک‌هاى قبر ابن تیمیه را در کیسه‌هایى جمع مى‌کند، گفتم: با این‌ها چه مى‌کنی؟ گفت: من آن‌ها را براى درد چشم بر مى‌دارم تا آن‌ها را به چشم فرزندان خود همانند سرمه بمالم؛. گفتم: آیا این خاک فایده دارد؟ گفت: بلى! من آن را تجربه کرده‌ام. پس بر یقینم افزوده شد و مقدارى از خاک قبر را برداشتم و آن را به چشم دخترم مالیدم؛ در حالى‌که او خوابیده بود؛ پس فوراً چشمش بینا شد.
الرد الوافر، ابن ناصرالدین، ص135.
مقاله: «آیا اعتقاد به شفا بخش بودن تربت کربلا، امری خُرافی است؟»