فرقه وهابیت، به گروهی نامبارک اطلاق می‌شود که قدمت ظهور آنان کمی بیش از دو قرن است، و بنیان‌گذار این فرقه، شخصی به نام «محمد بن عبدالوهاب» است. این گروه افراطی با سطحی نگری در آیات و روایات، احکام و فتاوایی صادر می‌کنند که با مبانی اصیل و ریشه‌ دار دین اسلام فرسنگ‌ها فاصله دارد. لذا جهل و نادانی مفتیانشان در فتاوایشان مشهود و معروف است، در حالی‌که خود را پیشرو در میان دیگر مذاهب و فرق اسلامی می‌دانند و توقع دارند که دیگران از ایشان پیروی کنند.
یکی از مفتیان این فرقه در عصر حاضر، شخصی به نام «صالح بن فوزان» است. این شخص یکی از اعضای هیئت کبار و لجنه‌ی استفتایی و فتوا دهنده کشور عربستان سعودی است. او طی فتوایی درباره‌ی سجده بر تربت اولیاء به قصد قربت، آن را بدعت و حرام می‌داند و عمل کنندگان این فعل را مشرک و کافر شمرده است.
اومی‌نویسد: «السجود علی التربة المسمّاة تربة الولی ان کان المقصود منه التقریب الی الله مع اعتقاد فضیلة هذه التربة و انّ فی السجود علیها فضیلة کالفضیلة التی جعلها الله فی الارض المقدسه فی المسجد الحرام و المسجد النبوی و المسجد الأقصی فهذا ابتداع فی الدین.[1] سجده بر تربت اولیاء، اگر به قصد تبرّک به تربت و تقرّب به اولیاء باشد، شرک اکبر محسوب می‌شود، و اگر مقصود تقرّب به خداوند متعال باشد، با اعتقاد بر این‌که این تربت همانند زمین مسجد النبی و مسجد الاقصی دارای فضیلت است، بدعت در دین به شمار می‌رود.»

می‌گوییم چه بسا بسیاری از امور، قابلیت انجام را در زمان سلف نداشته باشد؛ از این‌رو نمی‌توان به صِرف ترک سلف، قائل به بدعت بودن افعال ترک شده از سوی ایشان شد، یا این‌که چه بسا سلف انجام داده‌اند، ولی مورد اعتنا و ضبط از سوی مورخان و یا حدیث نگاران واقع نشده است، همان‌گونه که ابن‌قیم جوزیه بر این امر تصریح دارد و می‌گوید: کسی‌که بگوید فلان کار جایز نیست، چون سلف انجام نداده‌اند؛ دلیل بر جهل و عدم علم  گوینده است. چه بسا سلف این کار را انجام داده‌اند، اما کسی شاهد بر آن نبود.[2]
در نتیجه هیچ‌کس این‌گونه نیست که صالح بن فوزان تصور می‌کند و فتوا می‌دهد و لفظ بدعت را بر هر چیزی که گمان می‌کند نبوده، می‌گذارد و سجده بر تربت اولیاء الهی و ... را به قصد تبرّک و تقرّب نمی‌پذیرد، بلکه عوام مردم و حتی خواص از آنان در کنار تربت و بارگاه اولیاء الهی و حتی اماکن مقدسه، عمل وارده را به قصد نزدیکی به خداوند و با واسطه قرار دادن آنان و احترام به شأن و مقامشان انجام می‌دهند و هدفشان این نبوده، بلکه معبود یکتا است.

پی‌نوشت:

[1]. المنتقی، صالح بن فوزان وهابی، وزاري الشوون الاسلامیه و الاوقاف و الدعوة و الارشاد، ریاض، عربستان، ج2 ص86.
[2]. ابن قیم جوزیه، کتاب الروح، ص143، دار الكتب العلمية، بيروت، بی‌تا. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.