مزی از قول عمرو بن ابی‌مقدام نقل می‌کند: هنگامی‌که به جعفر بن محمد نگاه می‌کردم، به یقین می‌رسیدم که ایشان از سلاله‌ی انبیاء است.
حسن بن زیاد می‌گوید: شنیدم ابوحنیفه، آن هنگامی‌که از او پرسیده شد، فقیه‌ترین فردی که دیدی، کیست، گفت: هیچ کسی را فقیه‌تر از جعفر بن محمد ندیدم، آن هنگامی‌که منصور دوانیقی ایشان را به حیره آوردند، به دنبال من فرستاد و به من گفت: ای ابوحنیفه! مردم مفتون (مبهوت) جعفر بن محمد شده‌اند؛ از مسائل سخت خود برای او آماده کن؛ پس برای او، چهل مسأله سخت آماده کردم، سپس منصور دوانیقی به دنبال من فرستاد تا این‌که به حیره رفتم و جعفر بن محمد (علیهما‌السلام) در سمت راست او نشسته بود؛ هنگامی‌که آن دو را دیدم، هیبتی از (امام) جعفر (علیه‌السلام) به من رسید که از ابوجعفر (منصور دوانیقی) به من نرسید؛ ... سپس گفت: برخی از مسائل خود بیاور تا از ابوعبدالله (علیه‌السلام) بپرسیم. شروع کردم به سؤال پرسیدن، ایشان در پاسخ می‌فرمودند: شما در این مسأله کذا و کذا می‌گویید، و اهل مدینه کذا و کذا می‌گویند، و ما کذا و کذا می‌گوییم. گاهی با ما هم نظر می‌شد و گاهی با اهل مدینه و گاهی با همه مخالفت می‌کرد تا این‌که چهل سؤال را از ایشان پرسیدم و در هیچ کدام از این مسائل درنماند. سپس ابوحنیفه (به حسن بن زیاد) گفت: مگر روایت نکردیم همانا که عالم‌ترین مردم، کسی است که اعلم آن‌ها به اختلافات مردم باشد.
تهذیب الکمال، مزی، ج5، ص79.
مقاله: «برتری علمی امام صادق (علیه‌السلام) از منابع اهل تسنن»