پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ محمد اسماعیل صلاحی قطب خود خوانده فرقه سلطان علیشاهی مدعی است که برای به مرجعیت و رهبری رسیدن حضرت امام خمینی (ره) نیروهای انقلابی از قبل از به پیروزی رسیدن انقلاب، شروع به مهیاکردن جایگاه مرجعیت و رهبری برای امام بودند. لذا شروع به حذف یا تضعیف رقبای حضرت امام (ره) کردند. صلاحی دراین‌باره می‌گوید: «قبل از انقلاب 57 وقتی امام خمینی (ره) برعلیه شاه قیام کرد، سعی کردند نیروهای انقلابی و طلبه‌هایی که روحیه انقلابی داشتند، تمام رقبای آقای خمینی (ره) رو از بین ببرند یا تضعیف کنند. دو تا رقیب حوزوی داشت و یک رقیب حوزوی سیاسی هم داشت، که مرحوم امام موسی صدر بود که با جریاناتی که پیش آوردند، مفقودالاثر شد... پیگیری جدی حتی از سوی امام (ره) برای امام موسی صدر نشد. چون واقعاً یک شخصیتی اندیشمند و مصلح بود و رقیب جدی آقای خمینی (ره) تلقی می‌شد.»

صلاحی به نحوی به جریان امام موسی صدر پرداخته گویا اینکه حضرت امام (ره) از این موضوع ناراحت نبوده و حتی ذی‌نفع بوده است. صلاحی در حالی حضرت امام (ره) را متهم به کم‌کاری و پیگیری نکردن وضعیت امام موسی صدر می‌کند که ایشان بارها و از طُرق مختلف به دنبال مشخص شدن این موضوع بودند.
امام (ره) از همان روزهای نخست با جدیت تمام درصدد مشخص شدن وضعیت امام موسی صدر برآمد. ایشان فردای دستگیری امام موسی صدر طی نامه‌ای به یاسر عرفات، با ابلاغ نگرانی و تأثر خود از ربوده شدن صدر، از عرفات می‌خواهد هر چه زودتر از مکان و سلامتی وی اطلاع پیدا کرده و به او خبر دهد. ایشان در نامه‌ای دیگر به حافظ اسد رئیس‌جمهور وقت سوریه در روز اول مهر 1357، همین مساله را یادآور می‌شود و از او به‌عنوان رئیس‌جمهور کشوری اسلامی می‌خواهد تا نظر سران کشورهای فعال در قضیه فلسطین را به پیگیری و حل مسئله امام موسی صدر جلب نماید. [1]

امام خمینی 26 مهرماه 57 نیز در نامه‌ای به معمر قذافی پیگیر سرنوشت امام موسی صدر می‌شوند. پیگیری‌های امام از وضعیت امام موسی صدر بعد از پیروزی انقلاب نیز ادامه داشت. اسفند 1357 عبدالسلام جلّود معاون معمر قذافی و اعضای شورای انقلاب لیبی به ایران آمدند تا پیام تبریک رهبر لیبی را به امام ابلاغ کنند. جلّود به دیدار امام خمینی رفت. ماجرای ربوده شدن امام صدر مهم‌ترین موضوع مذاکرات هیئت انقلابی لیبی بود. امام در این دیدار فرمودند: ما نگران سرنوشت امام موسی صدر هستیم و می‌خواهیم به‌محض بازگشت به لیبی به سرهنگ قذافی بگویید هرچه زودتر در مورد سرنوشت امام موسی صدر رسیدگی کند.

ایران و لیبی توافق کردند کمیته‌ای برای پیگیری ربودن امام موسی صدر تشکیل شود. در این مقطع برخلاف خواسته امام خمینی و مبارزان ایرانی و لبنانی، صداهایی در ایران بلند شد که مانع از پیگیری شدند. آیت‌الله حسینعلی منتظری در تلگرافی از امام خمینی خواست سفر کمیته تحقیق ایران به تعویق بیفتد. آیت‌الله منتظری در این تلگراف مدعی می‌شود، سفر این کمیته جز تخریب روابط میان ایران و لیبی و ایجاد اختلاف سیاسی که درنهایت به نفع آمریکا خواهد بود، حاصلی ندارد. می‌توان علت مخالفت‌های آیت‌الله منتظری با پیگیری پرونده امام صدر را نفوذ باند مهدی هاشمی معدوم در بیت آیت‌الله منتظری و ارتباط آن‌ها با لیبی و شخص قذافی دانست. [2]

امام خمینی به‌رغم مخالفت‌ها همچنان مصرّ به پیگیری پرونده امام موسی صدر بودند. ایشان در دیدار دوم با «عبدالسلام جلّود» و شورای انقلاب لیبی فرمودند: قضیه‌ای که برای ما و علمای ایران و سایر اقشار به‌طور معما درآمده است این فاجعهٔ آقای صدر است. من و علمای ایران برای این فاجعه بسیار متأثر هستیم، و این برای ما یک معمایی است که این معما حل نمی‌شود الاّ به دست دولت لیبی. ما این معما را می‌خواهیم که برادر ما «معمر» و دولت حل کنند و ناراحتی‌های ما را به اتمام برسانند.

حجت‌الاسلام موسوی خوئینی‌ها از اعضای ارشد مجمع روحانیون و دادستان کل کشور در دهه 60،  در سال‌های اخیر مصاحبه‌ای درباره موسی صدر گفته بود: مرحوم آقا موسی صدر، تا آنجا که رفتار ظاهری‌اش نشان می‌داد، هیچ نوعی همراهی با انقلاب نداشت. به نظرم می‌آید که اساساً در آن زمان ایشان نظرش این نبوده که نهضتی که در ایران شروع شده به یک نتیجه خاصی می‌تواند برسد!
مهدی فیروزان داماد امام موسی صدر در واکنش به اظهارات خوئینی‌ها گفته بود: «طبیعتاً این اظهارات به من این احساس را می‌دهد که شاید اول انقلاب هم که قضیه امام موسی صدر پیگیری نشد، دلایلش در گفت‌وگوهای ایشان است». [3] جالب اینکه ازجمله کسانی که مخالف امام موسی صدر بوده و هستند و مانع از این کار شدند آیت‌الله منتظری و موسوی خوئینی‌ها بودند که جناب صلاحی همیشه از طرفداران آن‌ها بوده و خود را با ایشان هم‌عقیده و در یک طیف سیاسی می‌داند.

پی‌نوشت:
[1]. پرتال امام خمینی، کد مطلب ۳۰۹۹۶
[2]. خبرگزاری تسنیم، 9/ 6/ 1398
[3]. همان