تاریخ می‌نویسد، سران سقیفه بنی ساعده، خلافت و حکومت اسلامی را از اهل بیت پیامبر، با بهانه‌های واهی غصب کردند، در حالی‌که هیچ فضیلت خاصی نداشتند، اما عمّال و حاکمان دست نشانده‌ی ایشان، مانند معاویه بن ابوسفیان در زمان حکومت خود، طبق دستوری که به سراسر بلاد اسلامی منتشر کرد، باعث گردید تا جعل احادیث ساختگی و دروغین برای خلفا و صحابه رونق بگیرد که این دستور منجر به این شد تا انحرافات شدیدی در دین اسلام به‌وجود آید و تا به امروز هم این انحرافات در سراسر بلاد مسلمین وجود داشته باشد. اما از آن‌جایی که هیچ‌گاه حقیقت پنهان نمی‌ماند، این‌گونه احادیث، مورد نقد و بررسی موشکافانه در میان عالمان دین و مذاهب اسلامی، اعم از شیعه و اهل سنت قرار گرفت و از درجه‌ی اعتبار ساقط گردید؛ از جمله حدیثی که زیر ذره بین عالمان اهل سنت قرار گرفت و طرد و ردّ شد، این حدیث جعلی و دروغینی است که در فضیلت ابوبکر بیان شده است: محب الدین طبری در کتاب خود آورده است که: «از علی بن ابی‌طالب نقل شده است که فرمود، شنیدم رسول خدا به ابوبکر می‌فرمود: ای ابوبکر! به‌درستی که خداوند ثواب ایمان کسانی‌که به او تا روز بعثت من ایمان آورده‌اند را به من عطاء فرمود، و به درستی که ثواب ایمان کسانی‌که تا روز قیامت به من ایمان می‌آوردند را به تو بخشیده است، و این خبر را خلعی، ملاّ و صاحب کتاب فضائل ابوبکر، آورده‌اند.»[1]
در ردّ این روایت جعلی و دروغین، ابن جوزی عالم بزرگ اهل سنت در کتاب خود می‌نویسد: «اخبرنا قزّاز، عن احمد بن علی، عن... عن حارث، عن علی بن ابی‌طالب (ع) سمعت عن رسول الله...[2] ... شنیدم از رسول خدا که به ابوبکر فرمودند... این خبر صحیح نیست و در سلسله سند این روایت، شخصی به نام حارث است که دروغ‌پرداز بوده است...»
ذهبی، عالم بزرگ اهل سنت در کتاب خود می‌نویسد: «حارث شخصی دروغ‌گو است و نیز وضاح کسی است که اعتنایی به او نمی‌شود...»[3]
در نتیجه از تصریح برخی از عالمان بزرگ اهل سنت، مثل ابن جوزی و ذهبی و...، به ساختگی بودن این حدیث و میزان اعتبار و ارزش آن فهمیده می‌شود که با وجود افراد در سلسله سند این حدیث، علاوه بر عدم فضیلت آن برای ابوبکر، به آن احتجاج و استدلال هم نمی‌شود.
فاعتبروا یا اولی الابصار.

پی‌نوشت:

[1]. الریاض النضره...، محب الدین طبری، دار المغرب الاسلامی، بیروت، لبنان، ج2 ص121 رقم575.
[2]. العلل المتناهیه...، ابن جوزی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص189 رقم293.
[3]. میزان الاعتدال، ذهبی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج2 ص170 رقم 1629.