جوینی پس از مرگ، در خانه‌اش دفن شد؛ اما پس از چند سال به مقبرة الحسین منتقل گردید و در کنار پدرش دفن شد. مردم در مرگ جوینی منبرش را شکستند و مغازه‌ها را بستند و کسب و کار را تعطیل کردند. شعرا در مرگ او قصیده‌‌های فراوانی سرودند. شاگردان او که حدود 400 نفر می‌شدند، قلم‌ها و قلم‌دان‌ها را شکستند و یک سال در مرگ استادشان مجالس غزا بپا کردند و به عزاداری پرداختند. یک سال عمامه‌ها را از سرهایشان برداشتند، به گونه‌ای که هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد عمامه را بر سرش بگذارد. شاگردان او در شهر می‌چرخیدند و در مرگ استادشان به نوحه‌سرایی می‌پرداختند. آنان در مرگ جوینی بسیار گریه کردند و به جزع پرداختند.
سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج18، ص476.
مقاله: «سیره بر عزاداری و سوگواری»