شقرانی که فردی گناه‏کار و شراب‏‌خوار بود، می‌‏گوید: گرفتار و سرگردان بودم که ناگهان جعفر بن محمد را دیدم؛ پس گفتم: فدایت شوم، من غلام شقرانی هستم و حاجت خود را اظهار کردم. پس حضرت به من عطایی کرد و سپس فرمود: ای شقرانی! نیکی از همه خوب است و از تو پسندیده‌‏تر و زشتی از همه بد است و از تو بدتر؛ به خاطر مکانی که نزد ما داری.
زمخشری پس از نقل این جریان می‌‏نویسد:
بنگرید امام چگونه احسان می‏‌کند و حاجت شقرانی را روا می‌‏کند و به او احترام می‌‏گذارد، با اینکه از حال او آگاه بود. بنگرید که چگونه او را موعظه می‌‏کند؛ این خلق و خو، همان خلق و خوی پیامبران است.»
ربیع الابرار، زمخشری، ج3، ص91و92.
مقاله: «تاملی در گفتار بزرگان اهل سنت درباره امام صادق (ع)»