امام باقر (علیه‌السّلام) فرمود: مردی در زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گناهکار بود و مدتی متواری بود و جرئت نداشت از خانه بیرون آید و برای نجات خود دنبال وسیله‌ای می‌گشت تا اینکه روزی در راه خلوتی امام حسن و امام حسین (علیهماالسّلام) را دید. دوید و ایشان را برداشت و بر دوش خود نشاند و به محضر مبارک حضرت رسید و عرض کرد: ای رسول خدا  من به خدا و این دو فرزندانت پناه آورده‌ام! حضرت چنان خندید که دست مبارک خود را بر دهان نهاد. سپس فرمود: برو تو آزاد شدی. سپس رو به امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام) کرد و فرمود: من شفاعت شما دربارهٔ این مرد را پذیرفتم. در آن حال خدواند این آیه شریفه را نازل فرمود: «و لو أنّهم إذ ظلموا أنفسهم جاؤک فاستغفروا الله واستغفر لهم الرّسول لوجدوا الله توّابا رحیما [نساء/64] و اگر آنان که به خود ستم کردند نزد تو می‌آمدند و از خدا طلب آمرزش می‌کردند و پیامبر هم برای آنها استغفار می‌کرد خدا را توبه پذیر و مهربان می‌یافتند.
شرح الاخبار، قاضی نعمان، ج3، ص117.
قاله: «برخی از فضایل امام حسین (علیه‌السلام) در منابع اهل‌سنت»