آلوسی در مورد لعن یزید می‌گوید: «از احمد بن حنبل نقل کرده‌اند: که وقتی پسرش عبدالله در مورد لعن یزید از او پرسید، در جواب گفت: چگونه لعن نکنم کسی را که خداوند او را در قرآن، لعن کرده است؟»
سپس می‌گوید: «قول احمد بن حنبل بر مبنای جواز لعن فرد فاسق معین است، اما جمهور معتقدند که فرد معین را نمی‌توان لعن کرد، مگر این‌که علم داشته باشیم که او در حال کفر مرده است.»
وی می‌گوید: «بلقینی معتقد است که می‌توان فرد گناهکار معین را لعن کرد و برای اثبات نظرش، روایاتی از صحیحین نقل کرده است که در آن لعن فرد معین شده است.»
آلوسی می‌گوید: «بنابراین قول، به خاطر کثرت أوصاف خبیثه یزید و ارتکاب گناهان کبیره‌ای که در طول أیام تکلیفش از او سر زد، بالخصوص آن‌چه در أیام استیلاء و تسلطش بر أهل مدینه و مکه مرتکب گردید جای شک و تردیدی در لعن یزید باقی نمی‌ماند.»
آمده است: اسیران را نزد یزید آوردند، او در حالی اطفال و بانوان خاندان امیرالمومنین و امام حسین را می‌دید که سرهای به نیزه زده شده در کنار آنان بود، کلاغی در آن‌جا سر و صدا کرد. یزید در آن حال، اشعاری با این مضمون خواند: (هنگامی‌که محمل‌های اسرای آل محمد ظاهر شد، کلاغی صدا زد، گفتم ای کلاغ: بخوانی یا نخوانی من طلب خود را از پیامبر گرفتم.) و این کفر صریحی برای یزید به حساب می‌آید و اگر این صحیح باشد، در حقیقت او کافر است.
وی پس از نقل کلام سفارینی و پذیرش قول ابن‌جوزی و ابوحسین قاضی، اقوال علمای اهل سنت را طبق نقل ابن‌جوزی می‌آورد: «ابن‌جوزی در کتاب «السر المصون» آورده که عده‌ای از اهل سنت دارند می‌گویند که کار یزید درست و کار امام حسین اشتباه بوده است؛ بعضی می‌گویند: یزید مسلمان گنهکار بود ولی لعنش جایز نیست؛ بعضی می‌گویند: یزید مسلمان گنهکار بود و لعنش جایز است؛ بعضی می‌گویند: یزید کافر ملعون است؛ بعضی دیگر می‌گویند: یزید گنهکار نبود و لعنش جایز نیست که اینان در زمره یاران یزید هستند.»
سپس می‌گوید: «به اعتقاد و نظر من و آن‌چه بیشتر به ذهنم می‌رسد این است که یزید شخص خبیثی بوده که هرگز به رسالت پیامبر ایمان نداشته و آن‌چه که بر أهل حرم خدا و رسول آورده، کمتر از انداختن ورقی از مصحف قرآن در نجاست نیست، و گمان نمی‌برم کارهایی که از یزید سرزده است، بر هیچ‌یک از مسلمانان مخفی باشد، و بر فرض، یزید خبیث، را مسلمان بدانیم، مسلمانی بوده که آن‌قدر گناه کبیره مرتکب شده، که در بیان نمی‌گنجد، و در نتیجه اعتقاد من متعیناً جواز لعن اوست.»
«ظاهر این است که او تا آخر عمر خود توبه نکرده، و احتمال توبه او ضعیف‌تر از احتمال إیمان اوست.»
«پس لعنت خدا بر یزید و أنصار و أعوانش و هر کس که به آن‌ها میل پیدا کند تا روز قیامت، و در جواز لعن با این ألفاظ و مانند این‌ها هیچ‌کس مخالفت نکرده، مگر ابن‌عربی و بعضی از موافقینش که لعن کسی را که راضی به قتل حسین باشد، را جایز ندانسته‌اند، و به جانم سوگند این اعتقاد، گمراهیش بیش از گمراهی یزید است.»
تفسير الآلوسی، آلوسی، ج26، ص72 - 74.
مقاله: «انصاف آلوسی در مورد لعن یزید»