بر خلاف این ادعا که مسیحیت دین صرفا شادی است و اسلام تنها دین عزا و ماتم است، موارد متعددی در عهدجدید وجود دارد که در آن به ناراحتی و اندوه حضرت عیسی و پیروان او اشاره کرده است.
عیسی و حواریون نیز گریه می‌کردند:
در داستان زنده‌ کردن ایلعازار حضرت عیسی بعد از اینکه به بیت‌عَنیا می‌آید، با مریم و یهودیانی برخورد می‌کند که به خاطر مرگ ایلعازر گرایان هستند:« عیسی چون او را گریان دید و یهودیان راهم که با خود آورده بودند گریان یافت در روح خود بشدت مکدر شده، مضطرب گردید و گفت" او را کجا گذارده‌اید؟" به او گفتند:" ای آقا بیا و ببین." عیسی بگریست".[1] حضرت عیسی در هنگام آخرین ورود به اورشلیم به یاد حوادث تلخی که در این شهر در انتظار اوست و آینده ناگوار این شهر گریان می‌شود«و چون نزدیک شده شهر را نظاره کرد بر آن گریان گشت»، پولس در رساله‌ی عبرانیان 5: 7 درباره گریه‌های عیسی می نویسد:« و او در ایام بشریت خود با فریاد شدید و اشک‌ها نزد خدایی که به رهانیدنش از موت قادر بود تضرع و دعای بسیار کرد». اشاره‌ی پولس در این عبارت به تضرعات عیسی در شب دستگیری توسط یهودیان است که در اناجیل آمده.[2]
در انجیل لوقا23:27، 6: 25، 7:33 و یوحنا 11:31 به گریه‌ی زنان همراه حضرت عیسی و مریم مجدلیه، هنگام مصلوب شدن مسیح و در انجیل مرقس 16: 10 به گریه حواریون بر مصیبت مصلوب شدن عیسی اشاره شده است.
برپایی ماتمی عظیم توسط مردان صالح  به مناسبت شهادت استیفان قدیس، از جمله دیگر مواردی است که کتاب اعمال رسولان 8 : 2 آن‌ را بیان می‌کند، پولس در نامه خود به رومیان از داشتن غمی سنگین و دلتنگی بی پایان در دل خود خبر می‌دهد.[3]

پی‌نوشت:
[1] یوحنا11: 33-35
[2] متی26: 38-42
[3] نامه به رومیان9: 2