عامُ الحُزْن به معنای سال غم و اندوه، بر اساس نقل مشهور، دهمین سال بعثت است که در آن وفات حضرت خدیجه، همسر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ابوطالب، عموی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از سه سال محاصره مسلمانان در شعب ابی‌طالب اتفاق داد. نام‌گذاری این سال به عام الحزن به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت داده شده که بیانگر جایگاه و مقام این دو شخصیت، نزد ایشان است.
تأثیر این دو بزرگوار در زندگی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را علمای اهل سنت نیز متذکر شده‌اند؛ در تفسیر الوسیط که توسط عده‌ای از علمای الازهر نوشته شده، در توضیحاتی که در ابتدای سوره نجم آورده‌اند، می‌گویند: این سوره (نجم) از جریان معراج سخن می‌گوید که تسلیتی بود برای پیامبر، بعد «عام الحزن»، وفات ام‌المؤمنین خدیجه (سلام‌الله‌علیها) و عمویشان ابوطالب (سلام‌الله‌علیه).[1]
هم‌چنین سید قطب در کتاب «فی ظلال القرآن» آورده است که سوره هود پس از سوره یونس و سوره یونس پس از إسراء نازل شده است که این ایام مشقت‌بارترین زمان در رسالت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در مکه بود که قبل آن فوت ابوطالب و خدیجه (سلام‌الله‌علیهما) اتفاق افتاده بود و (با نبود ابوطالب) جرأت مشرکین بیشتر شده بود، مخصوصاً بعد قضیه معراج و عجیب بودن آن و مسخره کردن مشرکین این قضیه را، و نیز مرتد شدن بعضی از اسلام آورندگان ...
وی از ابن اسحاق نیز مصیبت از دست دادن همسر که وزیر راستگویی برای اسلام بود و عمویی که بازو، یاور و حصار محکمی برای ایشان بود را مصیبت سنگینی عنوان می‌کند و از مقریزی نقل می‌کند که رحلت این دو بزرگوار بر پیامبر سنگین بود و این سال را ایشان «عام الحزن» نامید.[2]

پی‌نوشت:

[1]. التفسیر الوسیط، مجموعة من العلماء، ج3، ص1140. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. فی ظلال القرآن، سید قطب، ج4، ص1840. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.