فخر رازی در کتاب «المطالب العالیه من العلم الالهی» مباحث اعتقادی در مورد صفات خداوند و اثبات پیامبر را مطرح کرده است؛ وی در بحث اثبات نبوت با معجزه و رد شبهات مطرح شده در آن، به موضوع کمال و نقصان و انسان کامل می‌رسد؛ او می‌گوید که در هر زمان، وجود انسان کامل لازم است که از همه انسان‌های آن دوره افضل باشد که رسول اعظم، نبی مکرم، واضع شرایع و هادی به حقایق از آن افراد بوده است.[1]
هم‌چنین می‌گوید: صوفیه این افراد را «قطب عالم» می‌نامد که این انسان، اکمل اشخاص موجود در زمان است و این شخص مقصود اصلی و ذاتی عالَم عنصری است و اشخاص ناقص، مقصود عَرَضی هستند.[2]
فخر رازی پس از این مطالب به عقیده شیعه در مورد امام زمان می‌پردازد که آنان این فرد را امام معصوم نامیده و به او لقب صاحب الزمان می‌دهند و می‌گویند غایب است؛ سپس اظهار نظر می‌کند و می‌گوید: آنان در این توصیفات راست می‌گویند، چون او خالی است از نقایصی که در دیگران است و معصوم است از آن نقایص؛ او صاحب الزمان نیز هست، چون مقصود ذاتی آن زمان است و بقیه به تبع او هستند؛ هم‌چنین غایب از مخلوقات است، چون آنان نمی‌دانند که آن شخص افضل اهل آن زمان است، ...[3]
همان‌گونه که ملاحظه می‌شود می‌بینیم فخر رازی عصمت حضرت مهدی و صاحب الزمان بودن ایشان را تأیید می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. المطالب العالیه من العلم الالهی، فخر رازی، ج8، ص106.
[2]. همان، ص105.
[3]. همان، ص106. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.