انقلاب اسلامی ایران، پس از به ستوه آمدن همه مردم، با حرکت‌های اولیه توسط مردم، به پشتوانه رهبری دینی و یکی از مجتهدین بزرگ به نام امام خمینی (ره) در سال 42 آغاز شد و در شهرهای مختلف ایران و حتی در دورترین روستاها ادامه پیدا کرد. مردم به دنبال تحولی نو و عظیم در جامعه و حکومت بودند و آزادی‌های دینی و زندگی بر پایه ارزش‌های و معیارهای دینی را طلب می‌کردند.
نظام شاهنشاهی با به تاراج بردن سرمایه‌های ملی و از طرفی با رواج بی‌بند و باری و مسائلی مانند کشف حجاب رضاخانی، چنان وضعیت نابسامان و بغرنجی را برای مردم به وجود آورد که طاقت را از ایشان ربود، به گونه‌ای که ملت ایران تنها راه چاره برای برون رفت از این مشکلات را تغییر حکومت ستم‌شاهی دانست و از طرفی ارشادات بزرگان و مراجع دینی این روحیه انقلابی را برای تغییر حکومت در ایشان ایجاد کرد.
اهل سنت به عنوان بخشی از مردم سرزمین پهناور ایران، در این حماسه تاریخی با سایر مردم همگام بودند و در پیروزی‌های انقلاب و پس از آن با تقدیم شهدای گرانقدر در انقلاب اسلامی ایران سهیم هستند. رهبری انقلاب با اشراف به همه موارد فوق، خود را خادم مردم معرفی فرمود و این جمله تاریخی را بیان کرد که: «اگر به من خدمتگزار بگویید، بهتر از آن است که رهبر بگویید.»[1] امام راحل عظیم الشأن با محترم دانستن همه ارزش‌های اسلامی، صاحبان مذاهب مختلف و اعتقادات ایشان را محترم دانسته و دولت اسلامی در ایران نیز خود را مکلف به ارائه خدمات یکسان به همه هم‌وطنان کرد و ثمره آن اعلام رضایت و مشارکت فعال برادران اهل سنت در امور انقلابی و دفاع از حکومت اسلامی در ایران به رهبری امام راحل و مقام معظم رهبری است.

پی‌نوشت:

[1]. صحیفه امام، ج 10، ص 463