بی‌پایه و بی‌اساس‌ترین غلوّ آن است که سخنی را بدون هیچ نشانه‌ای، از یک شخص برای خود او، به عنوان یک فضیلت بشمرند. زیرا هر چیزی برای اثبات، محتاج دلیل است و صرفاً با ادعا چیزی ثابت نمی‌شود. مثل این سخن از یحیی بن معین که می‌گوید: «هر شب که وارد خانه می‌شدم، 5 بار آیة الکرسی را می‌خواندم، یکی از شب‌ها هنگامی‌که آیة الکرسی را خواندم، کسی به من خطاب کرده و گفت: چقدر زیاد آیة الکرسی می‌خوانی؟ «کسی پیدا نمی‌شود که صدایش از تو بهتر باشد»، گفتم مثل این‌که آیة الکرسی تو را اذیت می‌کند و از خواندن آن خوشت نمی‌آید، به خدا قسم از این به بعد بیش از این می‌خوانم؛ پس هر شب 50 الی 60 مرتبه آیة الکرسی را می‌خواندم.»[1]
البته هدف غالیان از بیان این ادعا، سخن‌گویی یحیی بن معین با جنیان و شیاطین است که آن را فضیلتی برای وی بیان می‌دارند که نه اصل آن را می‌توان پذیرفت و نه فضیلت بودن آن را.

پی‌نوشت:

[1]. «كُنْتُ إِذَا دَخَلْتُ مَنْزِلِي بِاللَّيْلِ، قَرَأْتُ آيَةَ الكُرْسِيِّ عَلَى دَارِي وَعِيَالِيَ خَمْسَ مَرَّاتٍ، فَبَيْنَا أَنَا أَقْرَأُ، إِذَا شَيْءٌ يُكَلِّمُنِي: كَمْ تَقرَأُ هَذَا؟ كَأَنْ لَيْسَ إِنْسَانٌ يُحسِنُ يَقْرَأُ غَيْرَكَ؟
فَقُلْتُ: أَرَى هَذَا يَسُوءكَ؟ وَاللهِ لأَزِيدَنَّكَ. فَصِرْتُ أَقرَؤُهَا فِي اللَّيْلَةِ خَمْسِيْنَ، سِتِّيْنَ مَرَّةً.» ذهبی، سیر اعلام النبلاء، موسسه الرساله بیروت، ج11، ص87. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.