پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ رهبران فرقه‌ی بهائیت بر خلاف سیره‌ی ادیان الهی از وابستگی به قدرت‌های ظالم و ستمگر، صراحتاً بقای حیات خود را وابسته به اسرائیل دانسته‌اند؛ همچنان که روحیه ماکسول (همسر شوقی افندی)، با تشبیه بهائیت و اسرائیل به حلقه‌های زنجیر گفته است: «ما به این‌جا (: اسرائیل) تعلّق داریم. اگر قرار باشد قائل به تمییز و امتیاز شویم، من ترجیح می‌دهم که جوان‌ترین ادیان (: بخوانید بهائیت) در تازه‌ترین کشورهای جهان (اسرائیل) نشو و نما نماید و در حقیقت باید گفت: آینده ما و اسرائیل چون حلقه‌های زنجیر به هم پیوسته است».[1]
اما به راستی چگونه می‌توان بهائیت را دینی الهی برشمرد و در عین حال، بقای آن را به پیوند با رژیم غاصب و کودک‌کش اسرائیل مشروط کرد؟! عجیب‌تر آن‌که بهائیت، حتی از حق تبلیغ و تردد آزادانه در اسرائیل برخوردار نیست [2] و صرفاً، مسلک صادراتی و ابزار فکری جاسوسی صهیونیست‌ها به شمار می‌آید!

پی‌نوشت:
[1]. مجله‌ی اخبار امری، دی‌ماه 1340، شماره‌ی 10، شماره‌ی صفحات مسلسل 601، ژانویه 1962.
[2]. نهاد رهبری بهائیت، بیت العدل، بیت العدل پاسخ به نامه‌ی مورخ: 25 ژوئن 1995.