از جمله بدعت‌های شوم و پلیدی که در دوران حکومت بنی‌امیه در میان جامعه اسلامی پایه‌گذاری شد، دشمنی با اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و مخصوصاً صحابی خاص و وصی آن حضرت یعنی امیرالمومنین، علی (علیه‌السلام) بود؛ عده‌ای از دشمنان اهل بیت از دشنام دهندگان به زوج بتول و ابوالسبطین حضرت علی (علیه‌السلام) تجلیل کرده و با توثیق چنین راویانی به نقل روایات از آنان می‌پردازند.
دشمنی مروان بن‌حکم با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و جسارت‌های بی‌ادبانه وی به امیرالمومنین و امام حسن و امام حسین (علیهم‌السلام) بر کسی پوشیده نیست، اما بخاری در کتاب صحیح خود از وی حدیث نقل کرده که مورد اعتراض برخی علمای اهل سنت نیز واقع شد.[1]
احمد بن‌حنبل نیز مانند بخاری، دشمنی مروان بن حکم با امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) را منافی عدالت و وثاقت ندانسته و به نقل روایت از وی پرداخته است.[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن حجر عسقلانی شافعی، تهذیب التهذیب، دار الفکر بیروت، ج10، ص83
[2]. ابن عساکر شافعی، تاریخ دمشق کبیر، دار احیاء التراث العربی، ج5، ص304 و306