دشمنی و مخالفت با صحابی رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، طبق آراء مسلمانان و خاصه شیعیان و اهل تسنن به دو گونه متفاوت تعریف می‌شود.
شیعیان آن دسته از صحابی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را که تا پایان عمر بر عهد خویش ثابت قدم بودند را محترم می‌شمارد و بسته به میزان تقوا و اعمال نیکشان، آن‌ها را مورد تکریم و احترام قرار می‌دهند، اما اهل تسنن در این خصوص رفتار دوگانه‌ای را از خود بروز می‌دهند. اول این‌که هر کس را به حکم این‌که چند لحظه‌ای وجود مقدس پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را درک کرده باشد، بدون در نظر گرفتن اعمال و رفتارش شایسته تکریم می‌دانند، اما از طرف دیگر ضمن تهمت به شیعیان، خودشان نسبت به برخی صحابه، ادب را رعایت نکرده و حتی جسارت می‌کنند، و عمل خود را مستلزم عقاب نمی‌دانند.
ایشان سال‌ها علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) را مورد سب و دشنام قرار دادند و به راحتی از کنار آن گذشتند. ایشان نسبت به قاتلان عثمان بن‌عفان که اکثرشان صحابی بودند، بغض و کینه داشته و آنان را سبّ و شتم می‌کنند.[1]

پی‌نوشت:

[1]. ابن حزم اندلسی ظاهری، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، بیروت لبنان، ج3، ص74 و77