وهابیت پس از تسلط بر بخشی از اراضی مسلمانان با جسارت و گستاخی تمام، به تکفیر مسلمانان پرداختند و هر کس که از آنان پیروی نمی‌کرد را اگر چه از پرهیزکارترین مردم باشد را نیز تکفیر کرده و جان و مال و حتی خونش را نیز مباح می‌دانستند و او را به قتل می‌رساندند.
نمونه‌ای از این نوع تکفیر را ابن عابدین حنفی با تشبیه وهابیت به خوارج در دوران صدر اسلام این‌گونه می‌نویسد: «یکی از ویژگی‌های خوارج این است که تنها خودشان را مسلمان می‌دانند و تمامی مخالفانشان را تکفیر می‌کنند. پیروان محمد بن عبدالوهاب نیز همین ویژگی را دارند. آنان که از نجد ظهور کردند و بر حرمین شریفین (مکه و مدینه) تسلط پیدا کردند، خودشان را منتسب به مذهب حنابله می‌کنند و معتقدند تنها خودشان مسلمان هستند و کسانی‌که با عقاید و افکارشان مخالف باشند، مشرک هستند. آنان خون اهل سنت را مباح دانستند و علمای آنان را کشتند، تا این‌که به خواست خداوند در سال 1233 قمری توسط لشکر مسلمانان شکست خوردند و شهرهایشان ویران گردید.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. ابن عابدین حنفی، حاشیه رد المختار شرح تنویر الابصار فی فقه مذهب الامام ابی حنیفه النعمان، دار الفکر، ج4، ص449