پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با مطالعه‌ی تاریخ فرقه‌ی بهائیت درمی‌یابیم که پیامبرخوانده‌ی این فرقه، بارها دستور به نابودی نوشته‌جات اصطلاحاً وحیانی خود داده است؛ همچنان که به نقل از کاتِب حسینعلی نوری می‌خوانیم: «صدها هزار بیت که از سماء (: آسمان) مشیت ربّ البینات (: اراده‌ی پروردگار) نازل و اغلب به خطّ مبارک (:حسینعلی نوری) تحریر یافته بود، حسب الأمر در شطّ زوراء (: رودخانه‌ی دجله) ریخته شد و محو گردید».[1] اما پیامبرخوانده‌ی بهائیت، هنگامی که با تعجب و تردید کاتب خود از نابودی این آثار به اصطلاح وحیانی مواجه می‌شود، در توجیه می‌گوید: «بریز، در این احیان احدی لایق اصغاء (: شنیدن) این نغمات نه (: نیست)».[2] کاتب در ادامه اذعان می‌دارد که نابودی این آثار: «مخصوص یک‌بار و دوبار نبود بلکه به کرّات و مرّات امر به ریختن اوراق در شطّ (: رودخانه) می‌فرمودند».[3]
اما به راستی که پیامبرخوانده‌ی بهائیت با چه توجیهی کسی را لایق شنیدن آثارش ندانسته و در این صورت، چه توجیهی برای نزول صدها هزار بیت و سپس نابودی آن‌ها وجود داشته است؟! کدام پیامبر الهی در طول تاریخ دستور به نابودی آثار وحیانی خود داده است؟! آیا آیات الهی به عنوان امانتی در دست پیامبران برای ابلاغ به مردم نیست؟! همچنان که خدای تعالی می‌فرماید: «مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ... [مانده/99]؛ پیامبر وظیفه‌ای جز رسانیدن پیام (الهی) ندارد». پس بر فرض قبولی ادعای پیامبری این مدعی، آیا این عمل او خیانت در ابلاغ پیام الهی نیست؟!

پی‌نوشت:

[1]. شوقی افندی، قرن بدیع (1892-1853)، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 125 بدیع، ج 2، ص 146.
[2]. همان.
[3]. همان.